մեր ամենամեծբանաստեղծն ես: Անցաւ մի ժամանակ, էլ չերեւաց: Հենց որ ինձ տեսնում էր, փոխում էր փողոցը: Գիտելս ինչ էր պատահեր նա կշռել էր մեր պայմանները ու տեսեր որ ինձ գովելը իրան ձեռնտու չի, կշեռքի ծանր կողմն էր նստեր աղուէս էր, աղուէս, հըպխ-
Կերթայի, կու տայի իր տունին գանգը, ներսէն կը լսէի իր ձայնը,– Գուռր բաց է, ինչ ես զրնգացնում գանգը, մտի...
Օր մը մտայ, որ ձմերուկ կքուտէ: Վերցրու, ըսաւ, մի շերտ է մնացեր վերցրու, բախտաւոր ես, բանաստեղծութեան մէջ էլ եթէ քեզ մի շերտ բաժին ինկաւ, մի բան է, դէ վերցրու, իմբաւէինք ամբողջ մի ձմերուկ էր, մի շերտը քեղ, նորից վատը չի, ուրիշներ այդ էլ չեն ունենալու: Սա բանաստեղծութիւն է, ոչ թէ ձմերուկ:
Դարձեալ իր տան գանգին վրայ է մաաս: Ներս էն կը լսեմ. - Ո՞վ է, ի^նչ էք ուղում:
էս եմ, կը պատասխանեմ դհւրսէն, Թորոսը։ Ւնք կը պոռայ,– Ասա Թորոսին, Շիրաղը տանը չի...
Աւելորդ է խօսիլը, դուռը չի բանար: Երեկոյեան, իրեն կը հանդիպիմ պողոտային վրայ ու կ *ըսեմ, Շիրազ ջան, ամօթչէ^ր, որ զիո չընդունեցիր:
Անյարմար ժամանակ եկար, կ*րսէ բանաստեղծը: Յոյգ մուսաներ, չորս աչքերով լոյս էին տալիս գրիչիս ել ես գրում էի: Նրանք քո զանգից կարող էին փախչեր հիմի հասկացա^ր...
եր քալէինք Ամիրեան փողոցէն Գառնիկ Ադդարեանին հետ: էենինեան պողոտայէն դէպի Ամիրեան ուղղուեցաւ Շիրազր Գառնիկը նշմարեց զինք ու րԱաւ,–Հիմա փորձանքի պիտի հանդիպինք, դէմերնիս Շիր ազն է, քովընտի փողոց մը չկա**յ, դառնանք: Զկայ, Գառնիկ, ըսի, ետ դառնալն ալ ամօթ է, բոլորիս Շիրազն է, ինչ որ պիտի ըսէ, թոՂ Ըսէ՛
Հաւասարեցանք: Ւնքն ալ մեղի նման կանգնեցաւ, մենք բարեւեցինք ղինք, ինք մեկուսի դիրքով մը, ըսաւ,– Թորոս, վո**վ է կողքիդ կանգնած:
Բեզ չատ սիրող Ադդարեանն է, ըսի: Ոչ, ըսաւ, նա Բէյրութում հրատարակում է ինչ որ Եառաջ անունովթերթ: «Մեր նշանաբանն է Յառաջ»: Եառաջում, թոյլ էր տուեր որ քննադատեն ինձ: Յետոյ շարունակեց,– Թորոս, քեզ եմ ասում, քովինիդ չեմխօսում, պատկերացբու հենց այստեղ Շիրաղը մի վթարի ենթարկուեր ու լուրը տ արա ծուեց ամէն կողմ: Համադաս պեանր որ լսի, պիտի ասի եսՀ, ինչ էք պատմում, Նայիրի Զարեանր որ լսի պիտի ասի1 վերջապէ՜ս, Ատեփան Զօրեանր որ լսի, պիտի ասի շաս արիւն կորցրե^լ է, Վիգէն Խեչումեանը պիտի ասի արդէն նա չէր ճանաչում, չէր հաւատում մեր սրբերին, Պարոյր Աեւակը պիտի ասի փողոցում ծնուեց, Մասիսը երգեց, փողոցում էլ մահացաւ, Մարօ Մարգարեանր պիտի ասի սիրուն մարգ էր, տխուր ճակատագրով, Խաչիկ Գաշտենցը լաց պիտի լփնի, առ անց արցունքի, հապա**, նա սասունցի է.
