Էջ:Երկիր հիշատակաց.djvu/62

չկտիությունները գերազանցաբար մեր ստեղծագործութիւն֊ ՚՝ ներն են։ Ահա՛ թե ինչու դո՛ւք, աղվոր ու հեթանոս աղջիկ, հլհնտւնհք վարդերուձոգխն․ռւ․ս՚էթե մսին աաւՏքջ1քէԼ րը ք Ու գիտե՜ր, Աստղի՛կ, մարդ իր չունեցածը կփնտրե ու թող ոևէ ձևով ու ոևէ չափով աղարտել չըլլա ձեր աղվոր խան֊ դավաոությունը, եթե ըսեմ, որ դուք ալ օղակ մըն եք, մեկ վերջին բառը այս չաըչարված, ապականած ու տմարդի մարդկոլթյան, որ իր աղտերուն մեջ անհուսոըեն կբորոտի։ Ա այսքա ն թեքում, այսքա ն պտույտ, այսքա՜ն վալ7֊ կած, կարծեք ուշացնելու համար հիմն ականը, նախադասությունը, որ բոց կառնե ու կվառի շրթներուս վրսո Ուրեմն, Աստղի՛կ, շնորհակալ եմ նաև ձեր խորհուրդին համար, որ կուտաք, կըսեք ւսռանց չարոլթյան, Կրաձիելլա մը սիրելու։ Կտեսնե ք, այդ մեկր, այդ սխալ հասցէի ուղղված ցանկությունը, ես ալ՝ առանց չարության կվերադարձնեմ ձեզի։ Պահեցեք զայն, առե՛ր զայն ետ ու երբ որ պատահի, որ կրկին ինձ շնորհելոլ պետք ունենաք, կրկին առէք ետ ու միշտ, կոլ– Ղե՝ք։ Ու վերջապէս, շնորհակալ եմ նաև ձեր ծփուն, ծավալող ու աղվոր բուրումին համար, որ հեքիաթական ու հրաշալի պարեգօտի մը պես փաթթեց զիս, իր հեռավոր ու մաքուր ջերմութ յամրը։ Այդքա ն բուրում, կերդնում, դուրս ր բացված բոլո ր ծաղիկներուն ու իրիկվան՝ երկնքի պորտեն բուսնևլիք բոլո ր աստղերուն անունով, որ այդ բուրումը գինովցուր զիս ոլրախությամբ։ Ի նչ խորհուրդ, ի՜նչ թաքուն ու այսոլհան– դհրձ, մատչելի հրապույր։ Բուրում մը, որ կուդա ծովերու վրայե, հեռավոր երկրե մը՝ հեռավոր և հպարտ տղոլ մը։ 0՜ բոլոր երազի ճամփաները։ 0՜ բոլոր երջանկության իղձերը ու ոչ մեկ հեշաոլթյուն, ոչ, չեն հավասարիր այդ բուրումէն զգացված հուզումին։ Բուրո՜ւմ մը, նամակի մը ծալքերուն մեջ, դրքի մը էջեր ուն ւէրա, .բերթւէածի մը տողերուն ւոտկենք արդնն գունատ և պզտիկ ծաղիկներոլ փերթերէն, բուրում մը՝ փափկօրէն վստահված հեռավոր աղջկա մը մատներեն, պանդուխտ ծովերու և օտար հողերու գսւղտնասլահութ յան, որ հանկարծ՝ աշխատանքի և ձանձրոլյթի ւսռավոտ մը, կղարնվի առատ շունչերով հոտոտելիքիդ, որ կարծես կհամենս։ մատ֊ 73 I