Էջ:Զբօսարան մանկանց.pdf/261

Այս էջը սրբագրված չէ

- 229 -

սիրէ Լ աււանց փզյքԼքու. իր սիրոյ աաար. կայն • կրխնտար՝ թէ որ մէկն ըսէր իրեն որ կարելի Է ոփոփիլ ձրի »իր«վմը • \*ոկ Հիմա 9 ինքնիրեն մնացած , բաւական կ՝ի^ մանտր այն ղգացմտն մեծութիւնն որն որ ի՚կրր ամենեին չիր ճտնչցած ւ կը հեռա^ նար \քագդաղինԷԷն • այս բաժանմու%քը արիւն քալցուցեր էր սրաէն, ե. ոակայն իր ցաւոց մէքն ալ քաղցրութիւն մը կր գգարւ \%ր կամաւոր առանձնանալը է իր ինքիրեն յանձն առած աքսորանքն՝ աւելի մեծ ճւ ա^ ւելի սրաանց ուրախութիւն կու տպյին ի^ րեն , քան թէ իր անցած կրից գինովու^ թիւնը ւ Բիբուած չէր , բ այց ա ոքին էն ա^ ւելի ոիրղլ արժանաւոր կը աեսնար ինք֊ ղինքը » ճւ իր բարղլական արժէքին աւել^ նալուն գիտակցութիւնը կը մխիթարէր Գինքը ՚ \§իրուած չէր , բ այց գոհ էր այն գոհին վրայ որ ըրեր էր իր սիրելւոյն, ե նոյն իսկ ալն գոհ ն անանկ խնտՈււՐ մը կը բերէր իր վրպլ՝ որ ոլոք կրնար իրմէն

ՎԻԲՕԸ^՚Լ * Իք» Վտ*1ԳՐաաէՀր »*խս>~գնա^

ցոլթեան երթալուն առաքնորգ՝ միայն իր հորն յիշատակին ունեցած պարաքը քեցը, նելու. բաղձանքը չէր • ալլ էլուղէր նաՏւ աեսնալ այն տեղՈւանքն՝ ուր առաքին ան* գամ՝ հանդիպեր էր \քագգաղինէի « կ՛"1»՛ ղէբ էնչէլ այն օգն որ շնչեր էր անիկայ գ քաաղել այն ճամբաներլլ ուր անոր խ+սիչը լսեր էր. իբրեւ վերքին երախտագիտութիւն մը կը սեպէր ասի կայ *

Օւցւէւշտճ ԵV