- 107 - .
Լնդագար կ՛ըսէի՛ն որ այն օրուան պէս գեռ. ուրախութիւն մր չեն ունեցած որով ե րարեսիրտ, խաթունն ալ խոստացաւ է որ եթէ աղէկ րյչան ամեն աարի իրենց այն^ պիսի Հանդէս մը լնէ է
Ե
իրկոշ ձաէկիթ՝ որոճք բհ և ոսկի ըւր^յիԱ ա՛ւե՛լի չեիճ արժեր
բազմութեան մէք որոնք աղոց Հան*, ղիսին ներկայ էին է խաթունր օաարական մ՛ր աեսաւ որուն երեսին արամոլթիլնը կարծես թէ այն Հասարակաց գուարթու*, թեան չէր յարմարեր է յ^սիկայ մ՚օա 16 աարեկան երիաասարգ մըն Էր որուն զգեսա ները կ՛ իմաց լնէին իր վի՛ճակին խեղճու թի՛նը | բայց միւս կողմանէ երեսին վբայ այնպիսի ազնուութիւն մը կար որ ամենուն նայուածքր իրեն կը ձզէր է Ա,/" աղան ձեոքը ճամբորդի գաւազան մր ունէր է §ԴՈ9 եր^> թալէն եաքր խաթունը ասոր մօտեցաւ^ և արգաՀաաելով մր Հարցուց իրեն տխրութեան պա աճառը, որուն խեղճ աղան արտասուելով մը պատասխանեց • « Հայրս որ քարակոփ մըն էր դ խեզճը երեք շաբաթ է որ մեռաւ ք որով ե մայրս՛ մեծ թչուառութեան մէք թողուց երկու պզտի տղոցմով% որոց մէկը աղքիկ ե միլսը մ՛անչ է* հօրեղբայրս խոս*, տացաւ ինծի որ զիս իմ Հօրս արուեստին
Օւցւէւշտճ ԵV
