թվերին և մեծցած են մեր զարթոնքին զուգահեռ։ Հիմա մենք ունինք մի ռազմունակ ու առողջ հայություն մեր Հայրենիքի մեջ։ Այդ հայության հոգին առողջացավ և հլուն ռազմիկ դարձավ Դաշնակցության դրոշի տակ։ Դրոշը հիմա փոխված է այնտեղ, բայց դրոշակիրը աշակերտն է «դավաճան» Դրո-ի և «հայրենատյաց» Դաշնակցության։ Մեր համար դրոշակիրն է կարևորը, որ նոր հայն է և մեր կերտած սերնդի զավակը։ Ապահովված է հայությունն իբր պատվախնդիր և մարտունակ զանգված. նա կարող է մեռնիլ, մինչև իսկ չքանալ, բայց զենքը ձեռքին և կրծքից զարկված։ Այս հրաշքը Դաշնակցության գործն է. խիզախ և ռազմունակ հայությունը Դաշնակցության զավակն է և զուր են ջանքերը հայրը որդուց բաժանելու։
Հանգիստ խղճով և պայծառ հայացքով նայում եմ կուսակցությանս անցյալին։ Կորած ու մոլորած մի ժողովուրդ դարձնել ռազմունակ մի ազգ և քաղաքական կյանքով ապրեցնել ծխականին, տալ նրան հայադեմ հայրենիք ու պետություն, դնել նրա ապագա մշակույթի հիմնաքարերը - սրանք գործեր են, որ կատարեց Դաշնակցությունը համառորեն և անթիվ զոհերի գնով։ Նա կատարեց իր պատմական պարտականությունը. եղավ ազնիվ, անձնվեր և հավատարիմ վաստակավոր. չվարանեց ոչ մեկ զոհողության առջև և հիմա հանգիստ նայում է իր գործին, որ զարգանում է Արարատի շուքի տակ։ Իր ոգին ապրում է Հայաստանում։ Երբ ժամը հնչե, այդ ոգին իբր ուժանակ պիտի ծավալի դեպի արևմուտք և հարավ, հասնելու համար այն սահմաններին, որ գծած է Դաշնակցությունն իբր բնավայր հայ ժողովրդի։ Ուրիշ դրոշով, բայց մեր ոգին է, որ պիտի ամբողջացնե մեր ձեռնարկած մեծ գործը։
Սիրելի Կանաչյան,
Մեծ պատիվ է ինձ համար քո հոբելյանի առիթով խոսիլ քո մասին հայ մտավորականության անունից։ Չգիտեմ համամի՞տ պիտի գտնվին իմ կարծիքին, թե՞ պիտի համարեն նվազ կամ առավել, բայց ես պիտի իմ մտածումն արտահայտեմ քո գործի մասին այնքան պայծառ ու որոշ, որքան կզորե իմացությունս։
Քո գործը, սիրելի Կանաչյան, երկու երես ունի, երկուսն ևս մեծարժեք,
