թյուն, իսկ վատագույն դեպքում` դավաճանություն։ Թե որքանով է իշխանություններին հաջողվում հավատարիմ մնալ այդ սկզբունքին` դա արդեն մնում է ժողովրդի եւ ժամանակի դատին։
Եւ վերջապես, իշխանության գործունեության գնահատման երրորդ չափանիշը պետության կողմից օրենքի կիրառման եւ օրինականության ապահովման աստիճանն է։ Իրավական պետության ստեղծումը մեր կարեւորագույն նպատակներից է, բայց հասկանալի է, որ կատարյալ իրավական պետության ստեղծումը կարող է տասնամյակներ պահանջել` մանավանդ նկատի ունենալ ով մեր պայմաններում այդպիսի պետության ավանդույթների լիակատար բացակայությունը, իրավապահ մարմինների համարյա համատարած նեխվածությունը, նոր պահանջները բավարարող կադրերի սղությունը։
Օրինականության ապահովումը, իրավապահ մարմինների արմատական վերակառուցումը, թերեւս, ներկա իշխանությունների առջեւ ծառացած դժվարագույն խնդիրն է։ Բայց այստեղ էլ, ինձ թվում է, նշմարելի են որոշ դրական տեղաշարժեր։ Կարծում եմ, անժխտելի է, որ Հայաստանի ներկա իշխանություններին հաջողվել է կարճ ժամանակամիջոցում էապես կայունացնել հանրապետության սոցիալքաղաքական իրավիճակը, ապահովել հասարակական կարգուկանոնը եւ սահմանների անվտանգությունը, վերացնել անպատժելիության մթնոլորտը։
Հասկանալի է, սակայն, որ նշվածն ամենեւին էլ գոհացուցիչ չէ, եւ այս առումով դեռեւս չափազանց շատ անելիք կա, որոնցից, ինձ թվում է, առաջնային են` կադրային փոփոխությունները, քրեական ու քաղաքացիական օրենսդրության արմատական վերամշակումը եւ, վերջապես, էական կառուցվածքային փոփոխությունների իրականացումը թե՛ միլիցիայի, թե՛ դատախազության, թե՛ դատական համակարգերում։
Ամփոփելով այս հակիրճ ակնարկը, կարող ենք նկատել, որ հանրապետության իշխանությունների գործունեության մեջ, անհրաժեշտությունից թելադրված, առայժմ առաջնային տեղ են զբաղեցրել քաղաքական խնդիրները։ Ի դեպ, նույն պատկերն է տիրում նաեւ այլ հանրապետություններում եւ ընդհանրապես Խորհրդային Միությունում, քանի որ խորհրդային հասարակության զարգացման անհրաժեշտ պայմանը նախ եւ առաջ քաղաքական վերափոխումներն են։ Մինչեւ քաղաքական
