իրականություն կարող են դառնալ Սարդարապատի հերոսապատումը եւ Սեպտեմբերի 21-ի մաքառման մարտահրավերը։
Եւ գոյության դժնդակ պայմաններ ում դրսեւորվող նմանօրինակ թռիչքներն ամենեւին չպետք է դիտել որպես հուսահատության եզրին գամված վիրավոր գազանի վերջին սխրանք, այլ սեփական ճակատագիրը կերտելու անբեկանելի ժողովրդական վճիռ։ Ծանր, գերծանր վիճակ է բաժին ընկել մեր սերնդին` քանդել 70 տարի մեզ պարտադրված եւ ստրկության ու չքավորության մատնած բռնատիրական վարչակարգը եւ վերադառնալ մարդկային հասարակության բնական արժեքներին, թոթափել մեր զարգացումը կաշկանդող բոլոր կապանքները եւ տեղ զբաղեցնել քաղաքակիրթ ժողովուրդների իրավահավասար ընտանիքում, մեկընդմիշտ ազատվել օտարի խեղիչ լծից եւ տեր դառնալ ազատության, բարօրության ու երջանկության մեր բնածին իրավունքին, խնդիր, որ ծառացած է նախկին Միության բոլոր ժողովուրդների առջեւ, սակայն մեզ մոտ անհամեմատ կնճռոտած` աղետի գոտու, գաղթականության եւ արցախահայության վիճակի առնչությամբ։
Սա ոչ թե հետեւանք է մարդկանց ցանկությունների կամ արարքների, ինչպես միամտաբար բացատրում են ոմանք եւ փոխադարձ կշտամբանքներով փորձում գտնել մեղավորներին, այլ մեր արհեստական հասարակապետության տրամաբանական վախճանը, եթե կուզեք` նախախնամության կամքը։
Եւ նախախնամության տնօրինությամբ մեր սերունդն է կրելու այս ծանր խաչը, իսկ եթե փորձենք խուսափել, մեր սերունդներն ավելի ծանր խաչ են կրելու։
Ես ամենեւին ճակատագրապաշտության կոչ չէ, որ անում եմ, քավ լիցի, պարզապես կոչ եմ անում գիտակցել հետագա ուղու անդառնալիությունը եւ միահամուռ ուժերով լծվել մեր ազատ հայրենիքի շենացման սրբազան գործին։
Թեեւ մեր գործողությունները մեծապես կախված են զանազան ան կախատեսելի արտաքին հանգամանքներից, այնուամենայնիվ, պատշաճ քաղաքական իմաստության եւ ճկունության դրսեւորման դեպքում, ինչպես ցույց տվեց ավելի քան մեկ տարվա փաստացի անկախության փորձը, մենք ի վիճակի ենք ազդելու իրադարձությունների զարգացման