Հանրապետությունը ճանաչվի որպես հակամարտության անկախ կողմ, դա ամեն դեպքում օգտակար կլինի Ղարաբաղին առնչվող խնդիրների ողջ համալիրը լուծելու համար։
― Ադրբեջանի ներկա իշխանությունների հետ այդ մասին Դուք խոսակցություն ունեցե՞լ եք։
― Ոչ, մենք շփումներ չենք ունեցել։ Չնայած ընտրություններից հետո ես զանգահարեցի նրան (Էլչիբեյին – «ՆԳ»), որպեսզի շնորհավորեմ հաղթանակի առթիվ։ Ծիծաղելի բան ստացվեց։ Նրա օգնականը շփոթվեց, հետո զանգահարեց իմ օգնականին, հարցնելով, թե ինչի՞ մասին եմ ուզում խոսել իրենց Նախագահի հետ։ Հարկ եղավ բացատրել, որ նման բաների մասին հարցնելն ընդունված չէ, ամեն ինչ պարզ կլինի հենց խոսակցության ընթացքում։ Այդպես էլ չխոսեցինք։ Իսկ Մութալիբովի հետ հարաբերությունները նորմալ էին, բայց հենց սկզբից ինձ համար պարզ էր, որ նրա հետ զրույցները ոչինչ չէին պարտադրում, նա իրական իշխանություն չուներ եւ պայմանավորվածություններն իմաստ չունեին։
― Իսկ հանուն ինչի՞ եք Դուք պատրաստ պայքարել իշխանության համար։
― Հանուն մեր պետության անվտանգության, հանուն նրա ապագայի։ Դրա համար արժե պայքարել։ Իսկ հանուն իշխանության՝ ոչ։ Եթե գտնվեն մարդիկ, որ ընդունակ կլինեն ավելի լավ ղեկավարել եւ Հայաստանի ժողովրդին առավել օգուտ բերել՝ առանց երկմտելու կզիջեմ տեղս։ Չէ՞ որ ես զրկվել եմ իմ ունեցած գլխավորից՝ գիտությունից, որն ինձ հսկայական երջանկություն է պարգեւել։
― Ափսոսո՞ւմ եք։
― Շա՜տ եմ ափսոսում։ Բայց չէ՞ որ նաեւ շատ բան եմ ձեռք բերել։
«Հայաստանի Հանրապետություն», 25 օգոստոսի, 1992 թ.։
Թարգմանություն ռուսերենից։ «Նեզավիսիմայա Գազետա» ("Независимая Газета"), 13 օգոստոսի, 1992 թ.։
Հարցազրույցը՝ Լիանա Մինասյանի, Արմեն Խանբաբյանի։
Հրատարակված՝ Լեւոն Տեր-Պետրոսյան. «Հայոց պատմության մեջ առաջին անգամ մենք որոշեցինք իրականությանը նայել իրատեսորեն» վերնագրով։
