րի կայացման մասին, կարծում եմ, դեռեւս շատ վաղ է։ Բայց նաեւ ուշացնել այդ գործընթացը՝ մենք իրավունք չունենք։
Իմ խորին համոզմամբ, Հայաստանում, մեր կամքից անկախ, տեղի են ունենալու այն բոլոր քաղաքական գործընթացները, որոնք տեղի են ունենում ժողովրդավարության ուղին բռնած մյուս երկրներում։ Ձեւավորվելու է, ըստ էության, երեք քաղաքական ուղղություն՝ աջ ուժեր, որոնք պաշտպանում են մասնավոր սեփականության, ազատ ձեռներեցության շահերը, ձախ ուժեր, որոնց շեշտադրումը ժողովրդի սոցիալական կարիքների բավարարումն է, եւ լուսանցային (մարգինալ) ուժեր, որոնք մշտապես ուղեկցելու են ժողովրդավարությանը, բայց վերջինիս ուժեղ լինելու դեպքում երբեք չեն վտանգելու պետության կենսագործունեությունը. դրանք ծայրահեղ ազգայնական (նացիոնալիստական) ուժերն են, որոնք կան աշխարհի բոլոր քաղաքակիրթ երկրներում եւ Հայաստանում չլինել չեն կարող։
Այս երեք քաղաքական ուղղություններից կամ ուժերից այսօր վերջնական ձեւավորմանն ամենամոտը աջ ուժերի դաշինքն է, որի ամենապերճախոս վկայությունը «Հանրապետություն միավորման» առկայությունն է։ Ազգի միասնությունից, ազգային համերաշխությունից խոսում էինք ոչ թե մենք, այլ խոսում, աղաղակում էր ընդդիմությունը։ Բայց նա չկարողացավ փոքրիշատե միավորվել անգամ մի այնպիսի փոքրիկ հարցում, ինչպիսին ընտրությունների միջոցով որպես հրեշ ներկայացվող իշխանություններից ազատվելու հարցն էր։ Եթե այս նպատակի շուրջ անգամ չկարողացան միավորվել, էլ ո՞ր հարցում են նրանք միավորվելու։
Մենք չխոսեցինք այդ մասին, մենք չաղաղակեցինք, բայց գործով իրականացրինք։ Եւ բնական էր, որ առաջին հերթին հենց աջ ուժերին հաջողվեց միավորվել։ Որովհետեւ հանրապետությունում այսօր հիմնականում ընթանում են դրան նպաստող գործոնները՝ ժողովրդավարության խորացում, սեփականաշնորհման ծավալում, սեփականատերերի խավի ձեւավորում, ազատ ձեռներեցության հնարավորությունների ընդլայնում եւ այլն։
Մենք ժողովրդից թաքցնելու բան չունենք. մեր գաղափարախոսությունը հիմնված է ժողովրդավարության, ազատ շուկայական տնտեսության, սեփականատերերի, ազատ ձեռներեցների իրավունքների
