Լեւոն Տեր-Պետրոսյան՝ Հիմանդիր-Նախագահ Հայաստանի Հանրապետության
Պատմության մեջ դարաշրջան բառը ժամանակի տեւողության չափման միավոր չէ։ Այն օգտագործվում է բնութագրելու համար այնպիսի մի ժամանակահատված, որն իր որակական հատկանիշներով ու արդյունքներով կտրուկ առանձնանում է նախորդ շրջանից, նաեւ էականորեն պայմանավորում հաջորդ շրջանի զարգացումների բնութագիրն ու որակը։ Այս իմաստով 1988 թվականի փետրվարից ծայր առած Հայկական համազգային ժողովրդավարական շարժումը, անտարակույս, դարաշրջանի սկիզբ էր։ Համաժողովրդական այս շարժման որակներից շատերն աննախադեպ էին մեր պատմության մեջ, մի մասն էլ շատ վաղուց չէր դրսեւորվել։ Համենայն դեպս, դժվար է հիշել որեւէ շրջան, երբ սեփական ճակատագիրը տնօրինելու խնդրով ոտքի կանգնած լիներ փաստորեն ողջ ժողովուրդը, միաժամանակ՝ նրա պայքարը լիներ այդքան միակամ, համառ, ամենօրյա, այդքան ջանադիր ու այդքան տեւական։ Նույն կերպ՝ շատ վաղուց մեր պատմության մեջ որեւէ քաղաքական ծրագրի ու պայքարի հիմքում չէին դրվել հանրահայտ ու իրական քաղաքական այնպիսի սկզբունքներ, ինչպես՝ կողմնորոշման մերժումը, սեփական ուժերին ապավինելը, իրատեսական քաղաքական հաշվարկը եւ այլն։ Եւ հենց այս երկուսով պայմանավորված՝ դարաշրջանն ստացավ իր երրորդ հատկանիշը՝ արդյունքների տեսքով. հաղթանակներ ու մնայուն ձեռքբերումներ, որ շատ վաղուց չէին եղել, եւ՝ անկախ պետականության ապահով հիմնարկեք։
Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը համաժողվրդական այդ շարժման առաջնորդներից ամենասիրվածն էր ու ամենահեղինակավորը։ Նա նաեւ նույն այդ
