զարմանքը ու պահ մը իր գութի զգացումին տեղ կուտա այն պզտիկ բաներուն վրա ակնարկ մը ձգելու վայրկյանին։
— Գիտեմ թե՝ ես ձեզ ալ ստեղծեցի, ճնճղուկներ, կըսե, ձեռքիս կավին զանգվածովը երբ մեծություններ մը ծրագրեցի ու նետեցի երկրի վրա. մնացածը՝ այն կավեն մանր, ավելորդ փշուրներ, ձեռքս թոթվեցի ու դուք եկաք, ես ապա ինչպես մարդուն, մրջյունին, ձեզի համար ալ կյանքի աղվոր, աժան պայմաններ ապահովեցի. մացառը ձեր զբոսավայրը, մարդկային բնակարաններու այն ինչ բարձրությունները ձեր անմատչելի բույները. ա՛լ ի՞նչ ուզածնիդ. հա՛, աս ալ կար որ ինչպես դուք ալ կտեսնաք, ձեր քովերը մարդիկ երբ պատառ մը հացի համար գլուխնին քարեքար կզարնեն ու նորեն չի պարտկված անոթություն մը կուլան, ձերը բախտ մը չէ՞ որ դուք չի ցանած ալ կհնձեք. անցորդը ճամփուն շատ բան կթափե, դուք կժողվեք. դաշտին երեսը միջատն ու մարախը կար, շատ մը անոնցմե ձեզի բաժին կիյնա չէ՞, ալ ի՞նչ է ուզածնիդ։
— Մերը ուրիշ խնդրանք, տե՛ր, կպատասխանե մեկը առաջ անցնելով, մեր ըսելիքը շատ կարճ, բայց շատ բանավոր։
— Ըսե՛ք, շուտ ըսեք, վախնամ սխալ մը պիտի տաք երեսիս։
— Չէ, մեղա իմ լեզվիս։
— Է, ուրեմն, մտիկ պիտի ընեմ։
— Մերը գանգատ մը ու մեր գեղին տերտերին դեմ միայն, տե՛ր. նա անցած օր մեզի անանկ մը երևաց հանկարծ, որ մեզ ամենքս ալ զարմանքի ու զայրույթի մեջ քարացուց։
— Ձեր գեղին տերտե՜րը, ես այն մեկը բարի կրոնավոր մը կճանչնամ սակայն։
— Մենք ալ այդպես, տե՛ր, մենք ալ բարի դրացի մը գիտեինք զինք։
— Վե՞րջը:
— Իրիկվա կողմը խաչ մը ձեռքը ժամ կուգար, մենք ան ատեն սայլակներեն թափթփած հասկեր կծվենտեինք ճամփուն մեջտեղը, իրիկվա ճաշերնիս կընեինք. տերտերը մեր քովեն անցնելուն, բան մը նետեց վրանիս, պզտիկ քար մը, ու ժամ մտավ։
— Այն քարով ի՛նչ ձեզի։
— Մեզնե մեկուն թևը կոտրեցավ, խեղճ պզտիկ մը որ ինկած տեղը մնաց ոտքերու տակ, ու հիմա մեռավ կարելի է։
— Օ՛հ, գեշ բան իրավ որ. տերտե՜րը…
— Գեշ, ու շատ ալ ցավալի, տե՛ր, այն մեկը որուն ա՛լ
