Դեպի ներս, դեպի ներս, պահ մըն ալ ծունկ-ծունկի ամփոփուկ կյանքը հոն, ուր առաջին ծիծեռնիկին դարձեն ի վեր անցած մեղվընփեթակի մը տրտում պարապությունը կա, կամ ամայությունը այնպես, ուր մարդ իր շունչին հետ վայրկյան մըն ալ իր ականջին խորքեն կոտրտած կիթառի ձայն մը, խղվրտյուն մը կլսե:
Դեպի ներս, ու վերջ մը տվեք այն հեղձ ու ցավագին թնծկանքներուն, որ ձեր տունին ստվերոտ անկյուններեն կերկննան։ Սարդը այն տեղերուն վրա պատեհություն գտեր ու հեք ճանճերուն վրա իր հաջողությունը կըմբոշխնե։ Դեպի ներս, ուր ծղրիթներն այնքան մեծ բազմությունով— մրջյուններեն շատ ու շամբուտին գորտերուն չափ ալ անհարկի ու խլացուցիչ իրենց ժխորովը ձեր բրշակը փլած ավերակի մը երևույթին մեջ դրած են: Ներսը մեզի կսպասեր ծերուկ մայրը, որ ամբողջ օրը ձեր դարձին կարոտովը աղոթեց, հորանջեց ու հետո երեսը պատն ի վեր ու պատին կպցուցած, հուսահատի մրափը անցուց, արթննալուն, երդիկին արևին հայեցավ մեյ մը ու անգամ մըն ալ ու էն վերջը տանիքն ելած ցվիքին եզերքը՝ ձեր գալիք ճամփան դիտեց անձկոտ:
Դեպի ներսը, դաշտի հեռավոր ծայրերեն ժողովված ու տղմուտ վտակներու ծանծաղ ափերեն անցած։ Ներսը, ներսի հանգիստ, փակ կյանքը պահ մըն ալ, կապելով ու մոռնալով վերքերը, որ մանգաղն ու փուշ-փուշ խոզիթուկները տվին ձեզի, ան ատեն, որ կանուխ դաշտ կվազեիք ուն մը ավելի հնձելու աճապարանքով։ Վերջին կեռնեխն ու կատարահավը գացեր են, ու դուք դուրսը կմնաք։ Ներսը ու դեռ քիչ մըն ալ եթե տնտնալ ուզեք դաշտին երեսը, մեռած արտին ու կոխկըռտված հնձաններուն քովերը, ուր ալ ոչինչ չմնաց ընելիք, կասկածելի էր, որ հոն ան տեղանքը գիժ գայլերու հանդիպիք, աղվեսին ու նապաստակին ստվերներն ու թերաստվերներն անգամ ճերմակ ձյունին վրա խոլ, շորժող սևեր մը ձգած՝ սոսկում դնեին ձեր սիրտը։ Ա՛լ ձմեռ է։
Ալ ձմեռ է, ձյունը Մաստառեն ու Չաղարի կատարներեն կամաց-կամաց դաշտը կիջնե ահա, որ մեռած մրշած ինչ-որ կար հոս ու ինչ-որ կերևար հունտ երբեմն աչքառու հեռապատկերի մը վրա, անոնք ալ ծածկե, անհուն, անծիր պատանքի մը արհավիրքը ցուցադրելով։
Ատեն մը դադար տայիք հևքերու և խոնջածի ձեր մուխ ծուխ
