Քահանան.― Հիշյալ լիջիս առաջի ամմա գառին աստուծո, յոթը մահացու մեղքերեն ազատիս, որդյա՛կ։
(Ժամկոչը աս ատեն ժողովուրդին մեջ կպտտի, որ ոմանք բարձր ձայնով չըսելու համար իրենց տվածը, ժամկոչին ականջովը հասկցնեն տերտրուն)։
Ժամկոչը.― Չարեկ մը ցորեն, Եղնոյին աղա Գափոն, տեր պապա՛։
Քահանան.― Ցորենով առատասցի ամբարը Գաբրիելին, օրհնյալ ըլլա: Եղնոյին հարազատ որդին Գաբրիելը, սրբույն Հեղինեին օրհնությունն առցի։
(Լռություն պահ մը)։
Քահանան.― Շուտ, սիրելիներս, շուտ բացեք բերվընիդ, տամլա տամլա սել օլուր, կըսե, ախար կիտեր կյոլ օլուր, շուտ ըրեք այսօր վասն մեր ծովացյալ մեղաց, մեր երեքկինն ըլ հիվանդ է ու ճամփուս կհայի։ (Մեծ քրքիջ մը ժողովուրդեն)։
Ե.― Լիր մը գինի ինծիս գրե, տեր հայր։
Քահանան.― Օրհնյալ, օրհնյալ, երիցս, և չորիցս օրհնյալ լիցիս, ի պտղո, ցորենո, գինո և ծիթո յուրյանց լցուցեր զնոսա։
Զ.― Աղքատ տղի մը վարժարանի ծախսը, հայր սուրբ։
Քահանան.― Շե՛ն մնաք։
Է.― (Ժողովուրդեն մեկը) Ժամկոչ, ծո՛, ժամկոչ, գնա տերտերին անկճն ի վար փսփսա քի, սա տարին էկեր տղաս Ամերիկայեն եկավ ու երկու հարյուր կլորիկ բերեց նը, աստված մեծ է, ես զինքը պարապ չեմ հաներ։
Ժամկոչը (Տերտերին).― Զմոյին աղան կըսե, որ աստված մեծ է:
Քահանան.― (Խեռ նայվածքով մը դեպի ժամկոչը) Մե՛ծ է աստված, մե՛ծ են բարձունս, մե՜ծ են լերինս Լիբանանու, Զմոյին տղան մեծ չէ՞ր ըլլիր, ժամկոչ։
Ժամկոչը.― (Տերտերուն ականջն ի վար) Տղաս, կըսե, Ամերիկայեն գա նը, ես զինքը պարապ չեմ հաներ, երկու հարյուր դեղին կսպասե։
Քահանան.― Սրբույն Վարգանա լուսապսակին արժանասցուցե Զմոյին տղան Վարդանը, հերիք է, որ սրտեն բարի խորհուրդ կանցնե:
(Լռություն)։
Քահանան.― Մի՛ հազաք, ժողովուրդ, աստվաձնիդ կսիրեք նը,
