Ամօղլին.— Քսան փարա կա քովս, ժամկոչ, մեյ մը հըլե սըվի տար, մեկալին համար ըլ աստված ողորմած է։
Ժամկոչը.— (Ւնքն իր քթին տակ ուրիշ դուռ մը)։ Գեշ չէ, հավատա, ժամուն մեջ բերվընին լեկենի մը պես կբանան, հիմա որ տալու սըրան եկեր է նը, բերվընուն դեմ այլըխ կբռնեն։ Եղնոյին տղան Գափո՛ն (ցանկը կկարդա): Տե՛, Գափո, յա ցորենը, յա փարան, աստված աս տարի գետերուն ջուր, քու ամպրներդ (շտեմարան) ըլ օղորմություն լեցուց։
Գափո.— Պապս հիվանդ է, ժամկո՛չ, հըլե դուռը վրա բեր տե բացվիր էսօր։
Ժամկոչը.– Ասոր ալ փառք տանք։ (Առանձին) Սըվոնց նայե, որ չալըմնուն հայիս նը ալքդ կխտխտա, ասըլ իկիտութլան սըրան գա նը, պոչերնին պաճախնին կկոխեն. յա սա Մսրա մա՞րդն ինտոր մարդ է եղեր, որ քաղքի դպրոցին համար մեկ անգամեն 60 լիրա տվեց, անունն ալ պիլե մարդ չգիտցավ տված ատենը։ Կիտի մի թութի ճանճե՛ր, կարծես տվածնին ժամկոչին ճեպը պիտի լեցնեն։
(Ուրիշ դուռ մը)։
Ժամկոչը.- Տե, Գրիգոր, ուրիշները ճեպս լեցուցին, դուն ըլ բերանս զահար, լիր մը գինի գրվեր ես եղեր, փարան կուտա՞ս, գինի՞ն կուտաս, թե կուժ մի թան կուտաս, ինչ տաս նը խոշ ժամկոչին չես տար, թեև գինի տայիր նը ավելի գործիս կուգար։
Գրիգոր.– Գալ տարի, պապա ժամկո՛չ, գալ տարի, երեկ խնամտեքս եկեր էին, հավատա, որ պուտ մըլ չի մընըց, կուզես գնա գյուբը ձեռքովդ խառնե։
(Ուրիշ դուռ մը)։
Ժամկոչը.— Աղքատ տղուն թոշակին գայինք։
Նվիրատուն.- Քեզի բան մը ըսե՞մ, ժամկոչ, ամա ինչ որ կսեմ նը - մեջդ պիտի մնա, իրավ է գրվա ամա, պապամ, շատ խոշիս չի գար գիտես քի, գլուխս տաք էր էն օրը, ու խոսք մ’էր որ հանեցի բերնես. բայց ինծի նայե, բան չըսես, դուռը զարկի, հոն չէր ըսե:
Ժամկոչը. - Աստված պելանիս տա, հերի՛ֆ, սա շողգմներուն ը, անունը խնծոր դրեր են։
(Ուրիշ դուռ մը)։
Ժամկոչը.– Երկու հարյուր կլորիկը եկա՞վ, Զմոյին աղա՛ն, ախըրի դուն ի՞նչ կըսես։
Զմոյին աղան.– Թող հեմի բոլորն ըլ տային տե, բանը ինծի
