— Բայց ի՞նչ կրնայի ընել, աոանց արևի չէր ըլլար։
— Կամ կավը փոխե, շատ դյուրաբեկ է, կամ վերցուր:
— Կի՞նը։
— Ցավերուն, մահերուն կեսեն ավելիին պաաճառը, այո՛: Այն ցավեն քիչ մըն ալ իմ գլուխս մտեր է։
— Ամբարիշտ դո՛ւն։
— Կամ այն կնկան աչքերեն գոնե քանի մը թարթիչ պակսեցուր, շատ գեղեցիկ են։
— Իմ մեծ գործս՝ կինը, անով միայն, որ իրավունք ունեցեր եմ տեր մնալու երկինքին, մի՛ քննադատեք։ Երկրի բոլոր գեղեցկություններուն կեդրոնը ան է միայն, կինը․ նա դեռ ուրիշ շնորհքներ ալ ունի՝ երկինքեն իրեն օժիտ տրված, ինչ որ միշտ անհասկանալի՝ կամ մարդերը հուսահատեցնող առեղծվածներուն տեսակները պիտի մնան։ Դուք, հոս ապրողներդ ալ, չեք կրնար հասկնալ. պարապը մի՛ բարբաջեք։
— Ատկե ի՞նչ։
— Ատկե ի՛նչ։ Ան օրեն ի վեր գիտե՞ս, թե ի՞նչ կատաղի հնհնուքներով, ի՜նչ անսանձ անսահման մարմաջով սկսավ երդվիլ կինը, կնկան սերը։ Երկինք մը չի սեղմվող բանաստեղծությունը անոր կրծկալին ու գոգնոցին վրա խտացուցին։
— Կամաց-կամաց գործիս կխառնվիս. կնեղվիմ։
— Ես եղածն է կըսեմ․ հիմա ալ մտիկ ըրե ու տես, թե օրին մեկը ձեր փառքերուն շուրջը սավառնող թևապարիկը ո՞ւր իջեր կթալթլա, ի՞նչն է ներշնչածը կամ ի՞նչ կասկածելի լարեր ավելցվեր են կուրծքը Ռափսոտներու քնարին, որ ալ չեք ճանչնար անգամ։ Այն լարերուն եթե ոչ ամենքը՝ շատ ապահովապես կատվի ու աքաղաղի աղիքներով հյուսվեր են։ Մի՛ խնդաք, կաղաչեմ, նեղվելու ալ ի՛նչ պատճառ ըլլար։
— Ատի ես ալ կխոստովանեի, իրավունք ունիք, հապա՛ ինչ էր, որ կըսեի թե ձեր մեջեն այն ծիածանին կազմին ու գույներուն հսկողը մասնավորապես, էն վատ գործողն է եղեր։ Անկայուն, երերուն այն կամրջակին վրայեն ի՛նչ կրնայի ղրկել դեպի երկիր, դեպի մարդը: Ներշնչումին պակասովը միայն բանաստեղծությունն էր, որ տուժեց, կըսես, մորացած ջուրերու հոտ արձակեց։ Աս չափը ես ալ գիտեի, ուրի՞շ:
― Ուրիշ ի՛նչ, տե՛ր, ուրիշ ի՛նչ։ Եթե չպիտի ուզեիր վերջապես, որ օձիք ազատեմ պաշտոնե մը, որուն ծանրությունը ոսկորներուս
