իրեններուն հետ հպարտ անցք մը կընե ժամվորներու աոջևեն, ու ահա հրավերը տրված կըլլար արդեն։
Այս վիճակը սակայն երկար չի տևեր, կանցնին տարիները ու նոր երևույթի մը նշանները կուգան աչքի տակ։ Գեղին կեսը ուրիշ կողմ կերթա, կաղոթե ու ալ ոչ իսկ փսփսուք մը վեճ ու կռիվ շինող։
Առջի օրերու անոթի, բոբիկ աղքատներու ետևե, որոնք պատառ մը հացին կարոտովը օձերուն լեզուն կծծեին, կուգա ատեն մը, ուր ջոջ տնվորներն ու թունդ պահպանողականներն ալ անձայն անձնատվություն մը կընեն այն կողմին։
Այն կողմը հրապույրը, այն կողմը շահերը, այն կողմեն մոտիկ, ծածուկ երկինք մը։
Աս վերջինները ինչպես առաջինները զարմանայի է, որ անմիջապես ալ մոռնալով երեկի իրենց պաշտպանածնին, դեպի այն՝ սաբաներովը կնետեն իրենց քարերը, հին եկեղեցին՝ կռատունը կամ հրեա սինակոկը իսկապես…
Անոնցմե շատերուն վրա մարիլ կուգա քահանա մը տեսնելու ատեննին ու աս շատերը հինին վերհիշումովը խելռած խոզերուն պես ծովն ու գետը կփնտռեին։
Հին եկեղեցին խեղճերու ատկտուք մը կմնա միայն անանկները, որ քահանաներուն ընտանիքն ու ազդականներն ըլլալով, իրենց մեծավոր հայրերուն անեծքներեն ու սպառնալիքներեն կվախնային, թեև իրավ է, որ ասոնք ու ասանկներ ալ երբեմն այն կողմին հավասովը կհնհնային։
Հարուստ տուներու ամենքն ալ դավանափոխ, էն վերջը այն տեսակ անակնկալ մըն ալ Շալճին կդնե մեջտեղ։
Ես ուշ կգտնեմ ըսելիքս, ես սակայն իրական վեպ մը պիտի պատմեմ ձեզի․ վստահ եղիք թե՝ քուն բերող հուշագրությունով մը չպիտի գրավեմ ձեր ժամանակը։
Հետամնաց մը, որ ահա ան ալ իր տեղը կգտնե վերջապես։
Բազեն բազեին քով, ճայը ճայերուն բույնը։ Շալճի Արթինն ալ դավանափոխ մը, բայց ի՞նչ ունենար այս մեկը, ինք քանի որ իր շրջանակին հարգված մարդը՝ իր առջևեն անցնող ճնճղուկն ալ կտուցը կուրծքին մեջ խրած՝ զինք պատվելու կերպ մը կըներ։
Այն կողմը ի՛նչ հրապույր ըլլար իրեն համար, կամ կբավե՞ր
