— Նոր տարին ալ սկսանք, գիտեք։
— Նոր տարին, պելիհ։
— Նոր տարին, նոր բան մը։
— Նոր բա՜ն, չի հասկցա միտքդ։
— Նոր ըսելով մեր քիչ մը սա աշխած աշխարհիկությունը մերկացած՝ բարեսիրական ձեռնարկ մը… որ թաղն ու քաղաքը արդյունք մը ծափահարեն։
— Եկեղեցին շինվեցավ, ա՛լ ինչ։
— Ուրիշ բան, ուրիշ բան։
— Ետևե ահա քահանա մը։
— Ուրիշ բան։
— Աս տարի նոր դասարան մ’ալ։
— Ատ մեկն ալ շիտակ, բայց ուրիշ բան մը…
— Ըսե, ի՞նչ ուրիշ…
― Ըսեմ, պիտի ըսեմ, սիրելի՛ս, մենք սա քաղքցիներս ամեն բան ու ջաղացին շխշխկոցն ալ ջուրին տված իսկապես գորտազգիներ կապրինք։
Ամոթ էր, որ մենք չունենալով առանձին մեր բարձր կրթական հաստատությունը, այսպես միշտ ուրիշներուն հանձնված՝ անոնց ըրածներուն զարմացողը մնանք բերանբաց։
Այն դպրոցն ալ, որ կա, կերևա դպրոցը ս. Հակոբի մեջ, ոչ դուն քուկդ, ոչ ալ ես իմս սեպեի, այդ դպրոցը եգիպտահայ բարերարին է հայտնապես, ըսե՜, դուն ալ այսպես չէի՞ր ընդուներ։
― Պելիհ, պելիհ, սրտանց կըսեմ, թե աստված մեկ օրն հազար ընե այն տեսակ խոչաղ մարդուն։
— Բայց ան օրհնյալ մարդը իրավ որ ատ գովանքներուն ալ չսպասեր, փափաքն է միայն, որ իր մինչև հոս կարկառած ձեռքն ու ձեռքինովը բուն տեղացիին ինքնօգնության ու պարտաճանաչի թելադրիչ առաջնորդողը ըլլա. ու այս կերպով կրթական շնորհքով գործ մը տևականանա սա գետնին վրա, ուր կտեսնվի թե՝ ուրիշներ աշխարհի անդիի ծայրերեն հոս կոլոլված ու կլորված մեր ընելիքը անոնք կընեն, բայց անոնք մեր ուզածը կամ մեզի անմիջապես պետք եղածը չէ որ կընեն, է՛հ, հասկցա՞ր մի իմ աղբար, հիմա կարգն է, որ քեզի ալ, ինչպես ուրիշներուն, կարևոր առաջարկներ մը ընեմ, որոնք դուն կրնաս հատուկ մեր կողմեն հայտնված խնդրանքներ ալ հասկնալ։
— Ես զաթի կկռահեի, որ բերնիդ մեջ քար կա ամմա, ալ արթխկ
