աչքերես դուրս ելլելու կմարին ճրագի մը պես հոգիիս անդունդին մեջ — լույսի անդունդը…
Բայց ինչո՞ւ դուրսի աշխարհը զիս գիշեր մը կկարծե, և ամեն ինչ խույս կուտա ինձմե։
Բան մը կփնտրեմ, կփնտրեմ և չեմ կարող գտնել։ Չեմ հիշեր, թե ինչ կորսնցուցած եմ, բայց կփնտրեմ և չեմ կարող գտնել։ Իբր թե այս աշխարհեն չըլլայի՝ ամեն մարդ ինձ խիստ կնայի, և ես, հոգնած երազելեն՝ դեպի մենությունները կվազեմ։
Կզգամ, թե պարապություն մը կա իմ հոգիիս խորությանը մեջ, զոր ոչ ձայները կրնան լեցնել, և ոչ ալ աշխարհի բոլոր թրթռումները կրնան գրավել այդ թափուր միջոցը։
Օտար եմ ես այս աշխարհին։
Օ՜, սարսուռը վարդերուն, որոնց լացեն կհյուսվի իմ երիտասարդ ողբս։ Օ՜, արյունը կակաչին, որ իմ մենավոր աղոթքս կհալածե իր կյանքի անապատին մեջ։
Եվ ցայգին մեջ չնիրհող առվակը կմրմնջե ինձ. «Սիրե՛, սիրե՛»։
քան անմահության իմաստասիրությունը
Գանգեր և հինավուրց ճակատներ… բոլորն ալ ոսկրուտ և այլանդակ, բոլորն ալ խանձած և ծռած, ճմռթկված ժամանակի հսկա անիվին տակ։
Բոլորն ալ մաշած են տիեզերքի արագության հետ և խորհուրդը հոն թողուցած է իր խոր ակոսները։ Շատերը ճեղքված և վառած, ինչպես կայծակեն վիրավորված բունը ծառին, ուրկե դուրս կարծես ճառագայթներու խուրձեր ելած են և կորսված հողին մեջ։
Անոնք դարերու նվերներն են մեզի հասած։
Գանգե՜ր… Պատմության շուշաններն են անոնք՝ պահված անարև հողին տակ ապագա բոլոր սերունդներուն ի նվեր։
Ահավասիկ՝ վարդի մեկ քանի թերթեր, որոնք քարացած են անոնց հետ։ Ոչ բույր ունին և ոչ թարմություն․ ժամամանակը
