Այս էջը հաստատված է
Ես կ'ողբամ
Անմահական այդ Ոգին,
Ո՛չ ստրջանք, ո՛չ ապաշավ ես ունիմ,
Եթե կ'ուզես դուրս վռնդե ինձ սեմեն
Աշուղներու քու պերճաշուք բագինեն,
Ես կը վազեմ ընդհուպ Աշխարհը մոխրի․․․
Ո՜ր մեկն, ըսե՛, հանճարներեն բագինիդ
Ունի վիշտ մը այնքա՜ն հսկա ու վսե՜մ,
Քան իմ սիրտը՝ երիտասարդ ու գարուն։
Ես իմ վշտով կըսքողեմ վարդ ու ժպիտ
Եվ աշունի թևերով
Երկնքի մեջ կը փռվիմ․․․
Չեմ կարոտիր աստվածային համբույրիդ․․․
Ես կը քաշվիմ իմ հոգվույս,
Դաբիրներուն մեջ նսեմ,
Վիշտս ատրուշան կը վառեմ
Եվ ողբալով Անմահությունն արյունիս՝
Քնարիս առջև կ' աղոթե՜մ․․․
Քեզի՜ ալյակ ու ժպիտ,
Ցո՜ղ, շա՜ղ, վարդե՜ր ու արև՜,
Քեզի՜ ծաղիկ, զվարթ քնար գիներգակ։
Մա՜հ, մեզ ցողե՛ քաղցրությամբ․․․
1917 թ.
