Ահա՜ կը լսեմ «Զինուորի դաւանանքը» յօդուածէն անոր խօսքը. «Մկրտիչ Սարգսեանը ստանալով հասանութեան վկայական, մեզ նման կեանք չմտաւ, այլ՝ մեկնեց ռազմաճակատ»։
Որքա՜ն անոյշ կը հնչեն Արշակեանի այս խօսքերը, կարծէք ըսել կ'ուզէ Մկրտիչ Սարգսեանին. Կա՛մ վահանով, կա՛մ վահանին։
Արշակեանը կը շարունակէ. «Մ. Սարգսեանի սերունդը մղուեց դէպի մարտ, որ ոչ ոք կարողանայ ստրկացնել նրա երեւակայութիւնը»։
Գէո՛րգ, եղբա՛յր, րոպէ մը խօսքը ինծի տո՛ւր, իմ ըսելիքս ուրիշ է։ Լսէ՛, Մ. Սարգսեանի սերունդը մեկնեցաւ ճակատ գրաւեալ Կարինը ազատագրելու։ Ճիշդ չե՞մ, եղբայր Գէորգ, տակաւին՝ մեկնեցաւ ճակատ, որպէսզի սերմնացանները վերադառնան տուն։
Արշակեանը շարունակեց. «Մ. Սարգսեանը դեռ շինելը չհանած՝ ենթագիտակցութեամբ եկաւ այն համոզմանը, որ ռազմաճակատի մէկ օրը ոչ միայն ազգերին է մղում իմաստնանալու, այլ նաեւ՝ անհատ զինուորին։ Եւ իմաստնանալու պրոցէսն անցնում էր այն դառն ճշմարտութեան միջով, որ իւրաքանչիւր զոհ մեզ մօտեցնում է կեանքին եւ իւրաքանչիւր զոհ մեզ տանում է կեանքից»։
Արշակեա՛ն Գէորգ, համաձայն չե՛մ։ Եթէ այդպէս ըլլար՝ հապա ինչո՞ւ Միսաք Մանուշեանը կ'ապրի մինչեւ այսօր, ու պիտի շարունակէ՜ ապրիլ...
Արշակեանը խօսքը կը խլէ ինձմէ ու կ'ըսէ. «Մկրտիչ Սարգսեանի տասնըեօթը տարին նոր բոլորած լինէր, պատերազմ կը լինէր աշխարհում եւ նա այնտեղ։ Պէտք չէ, եղել է արդէն մի անգամ։ Չէի ուզի երեսուն էլ լինէր, այդ դէպքում նա գրած չէր լինի «Կեանքը կրակի տակ»ը... Իսկ եթէ քառասուն լինէ՜ր... Ընթերցողը հիացած չէր լինի «ճակատագրով դատապարտուածները» եւ «Սերժանտ Կարօն» կամ «Բարեւ, բաբի արեւ» գբքերով»։
Եղբա՛յր Գէորգ, դուն մարգարէ՞ ես, այսօր մամուլին մէջ հանդիպեցայ սերժանտ Կարոյին։ Հրա՜շք էր, հրա՜շք։
Արշակեա՛ն, գրիչէդ մեղր կը հոսի, աւելցո՜ւր մեղրի կաթիլները, սիրելի՜ս․․․
Արշակեանը թէ. «Մ. Սարգսեանը այժմ էլ հասարակ զինուոր է իր դաւանանքով։ Իսկ դաւանանքը զոհաբերութիւն է, ով պատրաստ չէ
