Այս էջը սրբագրված չէ
Յոյժ Որմզդի գերազօր,
Յեց յաղեղն իւր լայնալիճ,
ԶՍկայ ունէր առաթուր,
Որ մերթ երկրի սասանիչ։
Ձայն յառաձուստ քարոզէր՝
ՀԱՅԿԱ՜Յ է այս երևոյթ,
Որ սատակեաց զարին Բէլ,
Զաստուածափառն զՆեբրավթ։
ԱՆԴ ուր Մասիս յամպն ի վեր՝
Գլուխ ամբառնայ ձիւնահեր
Եւ երփնէ վարս ի նարօտ
Ոսկեծղին առաւօտ։
Ինձ Տիտանեանս՝ այս ստուեր,
Թուիմ հպիլ կալ ընթեր,
Յորժամ ի պասք ծարաւոյ,
Պեղէի ինձ գուբ ձրոյ։
"Զի՞ դու մանո՛ւկ ի վաստակ,
Ծախես," ասէ "քո հասակ,
Գուբ պեղել քեզ վշտագնի,
Յայդ անապատ անջրդի։
