Այս էջը սրբագրված չէ
Թողեալ զջուր կենդանի,
Որ կեանս տայ աշխարհի,
Պեղիցէ՞ ոք զաղտախտին,
Ի գով ինքեան՝ զայդ գետին։"
Յի՛ս գամ ի մէջ երազոյն,
ՑԱրհին խօսիմ Դիւցազուն
"Անմա՜հ Ստուե՛ր քաջարանց,
Թէ մարդ իցես՝ թէ աստուած,
Ասա՛ ընդէ՞ր ՏԷՐ երկրիս,
Փոյթ չտանի աղետիս,
Ժառանգութիւն իւր լքեալ,
Բա՜ մոռանա՞յ մինչ իսպառ։
Զերկիր այսքան արգաւանդ,
Է՞ր կիզուցու յարև անդ,
Ջուրցըն ի մեր դաշտորայ,
Խընայելով գետորայ։
Ուստի զայրուտ Արփւոյն տապ,
Դընէ զաշխարհ ի տագնապ,
Եւ զարարածս համօրէն
Սաստիկ կիզու միջօրէն։
