Այս էջը սրբագրված չէ
Պատկերացաւ հէգ մտաց
Թանգ Մեսրովբայ Թաղիդեանց
Որ ի ծնանիլ զմարդ յաշխարհ,
Ծնաւ ինքնին առ ԱՍՏՈՒԱԾ։
Վեհ զուարթնոց էր տեսիլ,
Շղարշ զիւրեաւ նրբաթել,
Այլ ի մեղոյշ աչացն՝ ա՜խ,
Դեռ մարգարիտս անձրևէր։
Օ ի՞նչ ասեմ, "Թա՛նգ, մոռացա՞ն
Ըզքեզ՝ ազգ քո ընտանիք,
Բայց կայ՝ որ լայ ընդ անուան
Քոյ, և տօնէ զարժանիք։
Մինչ գիր եղբօր, ոյր հեռին
Լուր ի բերան մեռար դու,
Խնայիցէ գէթ ըստ հարկին,
Զանմահ յիշել անուն քոյ։
Մինչ սիրասունք երեքին,
Ոյց յիշատակ ի բերան
Եւ սէր անմեղ ի սրտին՝
Արծարծէիր յարաժամ։
