կական աշխարքը։ Գուցե այդ լինի իմ գլխավար արժանիքը։ Այդ էլ, հարկավ, մեծ բան է, եթե այդպես է։ Բելինսկին ասում է՝ բանաստեղծի մեծությունը ամենից առաջ կայանում է նրա ժողովրդական լինելու մեջ (народность): Ամենից առաջ ամեն բանաստեղծ իր ժողովրդի սիրտը պետք է լինի։ Սակայն նրանից հետո կա մի ուրիշ մեծ խնդիր, թե որքան հաջող է նա կարողացել հառաչել այդ մեծ հառաչանքը։ Հոգին գտնելուց հետո պետք է մարմինը չմոռանալ։ Բանաստեղծը չէ՞ որ վարպետ է։ Այդ մասին դու քիչ ես խոսում, թեև դրա փոխարեն գրեթե բոլոր լավ կտորները հանդես ես դնում։
Մի խոսքով, ավելի շուտ դու աշխատում ես ծանոթացնել ինձ հետ ընթերցողին, և այն էլ հենց սկզբից որոշած, թե նա մեծ տաղանդ ունի, քան թե դնում ես ու քննում։ Ինձ թվում է, թե քննադատը շատ է բարեկամ կամ բարեհաճ։ Սակայն այդ տեսակետ է ու համոզմունք։
Թեև դու չես ասում, բայց այնպես ես փռել ու ներկայացրել, որ բացի լավից, ուրիշ բան չի երևում։ էդ հերիք չի, հալա դեռ ուրիշից էլ ինչ որ թարգմանել եմ նրանց զգացմունքներին և շնորհքին էլ հաղորդակից ես անում։
Նկատողություններս այդտեղ կանեմ, մանավանդ, ինչպես գրում ես, դեռ սրբագրվելու է։ Դրանք մանր բաներին են վերաբերում։
Վերջում խոստովանեմ, որ լավ չկարողացա կարդալ։ Դավիթը¹ քիչ մնաց, այն էլ շարունակ զբաղված էինք կամ մարդիկ էին լինում։ Ուշադիր կարդալու ոչ ժամանակ կար, ոչ էլ հարմարություն։
Ահա կառքն էլ եկավ (Դավթի), խոսքս կտրեց։ Եթե մոտս մնար— լավ կլիներ, բայց Դավիթն ասում է անկարելի է: Կգամ կխոսենք։
Հողի մասին ինչ որ Դավիթը կասի— պակասն էլ կիմանամ ու կգրեմ կամ կասեմ²։
Բարևներով ու համբույրներով՝
քո Օհաննես
392
