Նա նստած էր դաշնամուրի առաջին, Որպես երգի մի վշտացած դիցուհի, Եվ, նըվագի հնչյուններով տըխրագին, Այնքան ազդու պատմում էր վիշտն յուր սրտի, 5 Որ թվում էր այն հիացման ժամին ինձ, Թե արցունքն էր հոսում տըխուր աչքերից…
142
