Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ1.djvu/144

Այս էջը հաստատված է
ՆԱ ՆՍՏԱԾ ԷՐ…

Նա նստած էր դաշնամուրի առաջին,
Որպես երգի մի վշտացած դիցուհի,
Եվ, նըվագի հնչյուններով տըխրագին,
Այնքան ազդու պատմում էր վիշտն յուր սրտի,
5 Որ թվում էր այն հիացման ժամին ինձ,
Թե արցունքն էր հոսում տըխուր աչքերից…

142