Երբ խոսում են Վըրաստանի
Թըշնամանքից արյունոտ,
Զարմանք է ինձ պատում հայտնի,
Եվ խորին ցավ, և ամոթ։
5
Ո՞չ ապաքեն գիտեն նըրա
Ոսոխները մինչ անգամ,
Աղ ու հացն է սիրել միշտ նա,
Միշտ աշխարհքին բարեկամ։
Թեև պատած հազար վերքով
10
Շատ ցավեր է նա տարել,
Բայց խաչակիր իրեն ձեռքով
Դեռ ոճիր չի կատարել։
Եվ իր ձեռքը եթե համառ
Տարածում է հին վըկան,
15
Ոչ թե դաժան գործի համար,
Այլ դեպ պայծառ ապագան։
Եվ ի՞նչպես չեն տեսնում ոմանք
Նըրա ընթացքն աննըկուն,
Ո՞նց են ասում.— իր բախտի տակ
20
Նա ընկել է անկանգուն։
Ո՞չ ապաքեն Կովկասն անսաստ
Պատ է կանգնած մինչ երկին,
