Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ1.djvu/449

20-ից հետո	[Դուն ավետեցիր ժամն հանգստության
	Խոնջացած մարդուն բազմաչարչարանք,
	Իսկ բանաստեղծին, իրան դյուրեկան
	Կրքերի հուզմունք և հոգու տանջանք]։
22—23	Ինչպես սիրուհու փայփայած տենչանք,
	Ամենայն գիշեր կրծքումս թոշնում ես

ԴԱՐՁՅԱԼ ՆՐԱՆՑ (էջ 58)

12 ինք.

Ունի նաև՝

[Հովանի] բերել հռչակված լոբին․

«Ո՛Հ, ԽՆԱՅԵՑԵՔ, ՄԻ՛ ՀԻՇԵՑՆԵՔ ԻՆՁ…» (էջ 60)

Տարբերակ I

Ո՛հ, խնայեցեք, մի հիշեցնեք ինձ,
Թե ինչպես Էր նա արտասուք թափում,
Երբ չարագործի նենգավոր խոսքից
Խաբված, ակներև կորուստն Էր ողբում․

5 Ես կանգնած Էի տկար և անզոր,
Զգայուն սրտով լուռ հանդիսական,
Ա՜խ, ինչպես հանկարծ բացվեցավ լեզուս
Եվ ինչպես նրան կանգնեցի պաշտպան։

Եվ այնուհետև, ո՜վ երանություն,^[1]
10 Մի օր Էր, մի ժամ, գուցե մի վայրկյան․․․^[2]

1. 9 Գ ինք. Եվ այնուհետև էս լավ չեմ հիշում, թե այն օրվանից
2. 10-ից հետո [Սիրո ժամերը այսպես են հաշվում]