Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ1.djvu/465

Այս էջը հաստատված է

Ինչպես կաղնին Լիբանանի,
60 Որ հողմերին ծաղր կանի,[1]
Էնտեղ արթուն կանգնել է նա[2]
Լուսավորչի շիրմի վըրա,
Բազուկն հպարտ հենել կողքին,
Կանգնել է մեծ ու ահագին,
65 Ու արծըվի աչքերն հընոց[3]
Սևեռել է կողմերն Հայոց,[4]
Կողմերն Հայոց ու շատ հեռուն,
Դիտե ցրված իր ձագերուն…[5]
Ա՜հ, ուխտավոր, աստված սիրես,
Եվ ի՛մ կողմե աջն համբուրես։


ՆԱ ՆՍՏԱԾ ԷՐ․․․
(էջ 142)
4 Տզ Այնպես ազդու պատմում էր վիշտն իր սրտի,


ԽՐՃԻԹՈԻՄ
(էջ 143)
7 ինք․ ա — Մենք հաց չունենք, ձեզ մատաղ ես,
բ — Քիչ էլ կացեք
10 Լույս Դու ասացիր՝ քարափին
11 Լույս ա Հենց որ դիպչի շողքն արևի
բ Հենց որ զարկի շողքն արևի
Լույս Երբ որ զարկի շողքն արևի
17—18 ինք․ [— Հաց չի գըտել ձեր ապին դեռ
  1. 60 ինք․ Որ հողմերուն ծաղր կանի,
  2. 61—62 ինք․, Տզ Այնտեղ արթուն կանգնել է նա
    Լուսավորչի շիրմի վերա
  3. 65 ինք․ Եվ արծիվի աչքերն հընոց,
    Եվ արծըվի աչքերն հընոց,
  4. 66—67 Տզ չունի
  5. 68 ինք․ Հովվե ցրված իր ճուտերուն…