Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ1.djvu/567

Այս էջը հաստատված է

ՉԱՐԱՄԻՏՆԵՐԻՆ

(«Դուք, մեծ հայրերի ընկած զավակներ...»)

(էջ 57)

Գրված է 1890 թ. մայիսի 20-ին:

Ըստ Տ. Փիրումյանի հուշերի՝ Թումանյանն այս բանաստեղծությունը գրել է «Թիֆլիսի Մթածմինդա սարից դիտելով քաղաքը» (տե՛ս ԹԺՀ, էջ 346):

Ինքնագիրը չի պահպանվել։

Առաջին անգամ տպագրվել է ԲՄ I, էջ 93—94, թվագրված՝ «1890 թ. մայիսի 20», այնուհետև՝ ԵԺ I, 40—41։

Արտատպվում է ԲՄ I-ից:

Տե՛ս նաև «Նահատակ» բանաստեղծության ծանոթագրությունը:


ԴԱՐՁՅԱԼ ՆՐԱՆՑ

(«Հայտնի եզվիտներ, ի՞նչ եք աղմկում...»)

(էջ 58, 439)

Գրության թվականն ստույգ հայտնի չէ։

Հիշեցնում է «Չարամիտներին», «Միամիտներին», «Երանություն էր խոստացել հույսս ինձ», «Մարգարե», «Ազդ» բանաստեղծությունները, որոնք գրված են բանաստեղծի Կոնսիստորիայում ծառայելու տարիներին (1887—1892 թթ.»: Թվում է, նույնիսկ, որ օրգանական շարունակությունն է 1890 թ. մայիսի 20-ին գրված «Չարամիտներին» բանաստեղծության և պետք է գրված լինի նույն օրերին։

ԳԱԹ Թֆ № 49 պահվում է Մճ-ի արխիվից հանված մեկ ինքնագիր։

Առաջին անգամ տպագրվել է ԵԺ 1, 485։

Տպագրվում է ինքնագրից։

Վերը հիշատակված բանաստեղծությունների մասին ժամանակակիցները վկայում են, որ ուղղված են բարձրաստիճան հոգևորականների ու նրանց արբանյակների դեմ, և ժամանակին բանաստեղծը կարդացել է ընկերական նեղ շրջանում (հմմտ. Արսեն Ղլտճյան՝ «Մտերիմ հանդիպումներ», ԹԺՀ, էջ 279—283)։ Տե՛ս նաև «Նահատակ» բանաստեղծության ծանոթագրությունը։


ՄԻԱՄԻՏՆԵՐԻՆ

(«Երանի է ձեզ, որ չեք հասկանում...»)

(էջ 59)

Գրված է 1890 թ. հունիսի 12-ին։

Ըստ Տ. Փիրումյանի հուշերի՝ ոտանավորը նվիրված է այն խեղճ