«ԿԳԱՆ, ԿԱՆՑՆԵՆ ՇԱՏ-ՇԱՏ ԱՄԻՍ ՈՒ ՏԱՐԻ...»
(էջ 192)
Գրված է 1901 թ. սեպտեմբերին։
ԳԱԹ Գ. Չալխուշյանի ֆոնդ, № 6, պահվում է մեկ ինքնագիր։
Առաջին անգամ տպագրվել է ԵԺ V, 194, այնուհետև՝ ԵԺ I, 503։
Տպագրվում է ինքնագրից։
Թումանյանն այս ոտանավորը գրել է Ռ. Պատկանյանի արձանի բացման կապակցությամբ, որը տեղի է ունեցել 1901 թ. սեպտեմբերի 23-ին, Նոր Նախիջևանում։ Օգտագործել է Ռ. Պատկանյանի «Հեռացել եմ իմ հայրենի աշխարհից...» բանաստեղծության մի տունը, ապա արտագրել լատինատառ-հայերեն և ուղարկել հեռագրատուն՝ առաքելու Նոր Նախիջևան, սակայն հաջորդ օրն իմացել է, որ հեռագիրը չի առաքվել։ Այդ մասին նա գրում է 1901 թ. հոկտեմբերի 5-ին Գ. Չալխուշյանին հղած նամակում, մեջ բերելով նաև քառատողը (տե՛ս ԵԺ V, 194, տե՛ս նաև ԵԺ V, 418—419)։
Հ. Ղ. ԱԼԻՇԱՆԻ ՀԻՇԱՏԱԿԻՆ
(«Թեպետև վաղուց հասել էր աշուն...»)
(էջ 193)
Գրված է 1901 թ. նոյեմբերին՝ Ղևոնդ Ալիշանի մահվան առթիվ։
Ինքնագիրը չի պահպանվել:
Առաջին անգամ «Կազմած հ. Ալիշանի գրվածքներից» ենթավերնագրով, տպագրվել է Տզ, 1901, 18 նոյեմբերի, № 44, էջ 401, այնուհետև՝ ԵԺ VI, 22—23,
Արտատպվում է Տզ-ից:
Թումանյանը Ղ. Ալիշանի ստեղծագործություններից փոխ է առել բառեր, տողեր ու առանձին հատվածներ։ Օրինակ՝ նրա ոտանավորի 2—4 տողերը Ալիշանի «Հայոց աշխարհիկ» բանաստեղծության 50—52, 15—18-ը՝ նույն բանաստեղծության 77—79 տողերն են, իսկ 19—20-ը՝ «Մասիսու սարերն» բանաստեղծության 150—151 տողերը։
1902
ԱՍՏԾՈ ՍՊԱՌՆԱԼԻՔԸ
(«Այժմ ես կըգամ, ասում է աստված...»)
(էջ 195, 470)
Գրության թվականն ստույգ հայտնի չէ։
ԳԱԹ Թֆ № 58 և № 98 պահվում են երկու ինքնագիր։ Առաջինը՝ թանաքով արտագրած, 16 տող, վերնագրված՝ «Մարգարեություն»։ Երկրորդը՝
