ՎԵՐՋԻՆ ՏԱԳՆԱՊԸ
(էջ 268)
Գրված է 1914 թ. նոյեմբերի 3-ին, Բաքվում, ինչպես թվագրված են հրատարակությունները։
Ինքնագիրը չի պահպանվել։
Աոաջին անգամ տպագրվել է Արև, Բաքու, 1914, 5 նոյեմբերի, № 175, այնուհետև՝ Հր, 1914, № 250, ապա, առանց 3-րդ և 5-րդ քառատողերի՝ ԵԺ I, 175:
Արտատպվում է Հր-ից։
Մեկն է Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ արևմտահայության օրըստօրե վատթարացող վիճակի մասին Թումանյանի գրած ոտանավորներից, որտեղ բանաստեղծը հայության փրկությունը տեսնում է ազատագրական պայքարի մեջ, հյուսիսի մեծ հարևանի՝ ռուս ժողովրդի օգնությամբ։
1915
ՀԱՅՐԵՆԻՔԻՍ ՀԵՏ
(«Վաղուց թեև իմ հայացքը Անհայտին է ու հեռվում...»)
(էջ 269, 482)
Գրված է 1915 թ. հունվարին։
Ինքնագիրը չի պահպանվել։
Առաջին անգամ տպագրվել է Հր հավելված, 1915, 8 Փետրվարի, № 12, այնուհետև՝ ՆՀ, 1915, № 1, (լույս է տեսել օգոստոսին), էջ 3, ՀՀ, էջ 5— 6, ԲՊ, էջ 35—36, ապա՝ ԵԺ I, 179—180։
Արտատպվում է ԲՊ-ից։
«ՁԵՌԱՑ»
(«Արգո պարոններ, հայրեր սրբազան...»)
(էջ 271, 483)
Գրված է 1915 թ. մարտին, Թիֆլիսում, մի խնջույքի ժամանակ։
ԳԱԹ Թֆ № 7 (լրացուցիչ) պահվում է մեկ ինքնագիր, թվագրված՝ «1915, III»։ ԹԸԱ պահվում Է մեկ ինքնագիր ևս։ Դրանցից բացի ԳԱԹ № 62 և № 72 պահվում են ուրիշի ձեռքով արտագրված երկու օրինակ։
