ՊԱՏՐԱՆՔ
(«Վեր է կացել էն սարում...»)
(էջ 301)
Գրված է 1918 թ. սեպտեմբերի 9-ին։
ԳԱԹ Թֆ № 78 պահվում է մեկ ինքնագիր, թվագրված՝ «1918. սեպտ. 9»։
Առաջին անգամ տպագրվել է Տզ, 1919, № 5, Էջ 38, նույն թվականի դեկտեմբերի 21-ին՝ «Բանակի օրը» միօրյա թերթում, այնուհետև՝ ԲՊ, էջ 419, ապա՝ ԵԺ I, 193։
Արտատպվում է ԲՊ-ից։
Ս. ՆՈՒՆԵԻ ՊԱՏԿԵՐԻ ԱՌԱՋ
(«Խունկի բուրյան մըշուշներում...»)
Գրված է 1918 թ.։
ԹԸԱ պահվում է մեկ սևագիր-ինքնագիր, որը, հավանաբար, առաջին գրառումն է, վերնագրված է՝ «Վրաստանի ոգին»։ Նույն տեղում (№ 82) կան ևս երկու սևագիր–ինքնագրեր, որոնցից երկրորդը համեմատաբար ավելի է մոտ տպագրվածին։ Թվագրված է՝ «1918», վերնագրված՝ «Ս. Նունեի պատկերի առաջ»։
Առաջին անգամ, «Ս. Նունեի պատկերի առաջ» վերնագրով, տպագրվել է «Նոր աշխատավոր» (թերթ), 1920, № 27, այնուհետև՝ ԵԺ I, 194—195։ Այստեղ վերնագրված է՝ «Վրաստանի ոգին»։
Արտատպվում է «Նոր աշխատավորից»։
Խոսելով 1918 թ. դեպքերի մասին, Ս. Գորոդեցկին հիշում է. «Այդ թվականին Հովհաննես Թումանյանը գրեց այնպիսի մի սքանչելի բանաստեղծություն, ինչպիսին է «Վրաստանի ոգին»։ Ապա մեջ է բերում բանաստեղծության առաջին վեց տողերը (տե՛ս ԹԺՀ, էջ 889)։
1919
ՆՎԵՐ ՎՐԱՍՏԱՆԻ ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՆԵՐԻՆ
(«Չէ՛, չի լըռել մեծ Շոթայի...»)
(էջ 304)
Ըստ մեզ հասած միակ ինքնագրի, որը պահվում է Վրաստանի գրականության թանգարանում, գրված է 1919 թ. ապրիլի 16-ին։ Սակայն Տիցիան
