«Ո՜վ զորավոր սուրբ Կարապետ,
Ո՜վ ավազանդ հայության…»
25
Հանգիստ կացի՛ր, բարեպաշտ մարդ,
Այն խաչը չէ քո պաշտելի
Սուրբ Կարապետ շքեղազարդ
Հայոց վանքի գմբեթի։
Ծայրն է քրդի սուր նիզակի,
30
Որ ճոճում է մշուշում.
Ահա և ձին ավազակի,—
Ի՜նչ արագ է նա քըշում։
Տեսավ հեռվից քաջ աշիրը
Զվարթ խումբը քաղվորի,
35
Եվ ցոլացին սուր աչքերը
Ցանկությունից վայրենի.
Եվ սլացավ ինչպես բազեն
Խոյանում է ամպերից,
Ա՜հ, խեղճ կանայք, էլ ո՞ւր վազեն,
40
Ի՞նչ է գալիս ձեռքներից…
Հասավ, ճանկեց… բռնեց թարքին
Օրիորդին ուշաբարձ,
Ասպանդակեց, տաքացավ ձին,
Եվ հեռացավ սրընթաց։
