Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ2.djvu/161

Այս էջը հաստատված է
ՄՈՒԿԻԿԻ ՄԱՀԸ

Ծիտիկն ու Մուկիկն ախպերացան։ Գետի
ափին բուն շինեցին, մտան մեջը։
Մի օր Ծիտը գնաց քուջուջ անելու, ետ
եկավ, տեսավ Մուկիկը մեռել է։ Ծնկանը
զարկեց.
5 — Վա՜յ, ախպեր ջան, վա՜յ…
      Օխտը ճամփի մեջտեղ նստեց, հողը
փորեց, տվավ գլխին.
— Վա՜յ, ախպեր ջան, վա՜յ…
Ձենի վրա Լորիկն եկավ.
10 — Ծիտիկ-միտիկ, չալփետուրիկ,
Հողն ինչո՞ւ ես տալի գլխիդ։
— Թաո՜ւ, թաո՜ւ,— ասավ Ծիտը, —
Ես որ չտամ, ո՞վ տա հապա.
Մուկիկի պես ախպեր մեռավ,
15 Աշխարքն էսպես մնաց անտեր,
Ես որ հողը տամ իմ գլխին,
      Մե՞ծ բան է…
— Ափսո՛ս, ափսո՛ս,— ասավ Լորը,—
Մուկիկի պես մարդը մեռավ,—
20 Ասավ, իրեն էնքան զարկեց,
Թևը կոտրեց, կախ արավ։

      Ծառը ասավ.
— Լորիկ քուրիկ, ճըտճըտուրիկ,

155