20
Էս խանութի տիրոջ կատուն
Դուրս է ցատկում,
Թաթով զարկում…
Բայց հենց կատվի ցատկելու հետ
Հովվի շունը իսկույն ևեթ
25
Հաֆ է անում,
Վեր է կենամ,
Խեղճ փիսիկին
Դընում տակին,
Ձեռաց խեղդում
30
Ու շըպըրտում։
— Խեղդե՜ց, խեղդե՜ց, վա՜յ, իմ կատուն,
Ա՛յ սատկես դու, շան որդու շուն,-
Բարկանում է խանութպանը
Ու ձեռն ընկած մոտիկ բանը
35
Տուր՝ թե կտաս շան ճակատին,
Շուռ է տալի կատվի կողքին։
— Վա՜յ, ձեզ մատա՜ղ, ասլան շունըս,
Իմ ապրո՜ւստըս, տե՜ղըս, տո՜ւնըս…
Տունըդ քանդվի, ա՜յ խանութպան,
40
Անխիղճ, լիրբ, չար, ֆըլան–ֆըստան,
Ո՞նց թե դու իմ շանը զարկե՜ս,
Դե, զարկելը հիմի դու տես…
Գոռում է մեր աժդահակը,
Մեծագլուխ իր մահակը
45
Ետ է տանում ու ցած բերում,
Խանութպանին շեմքում փըռում։
— Ըսպանեցի՜ն… հա՜յ, օգնությո՜ւն…
Ու թաղից թաղ, ու տանից տուն
Ձեն է տալի մեկը մյուսին.
50
— Հա՜յ, օգնությո՜ւն… ըսպանեցի՜ն…
