Գելն սկսեց գլուխը թափ տալ, ձիգ տալ և
այլն[1]։
Աղվեսը՝ ես էլ եմ ընկել
Ու էդպես արել և այլն.
— Վա՜յ.— վայը քեզ հետո կասեմ.
285
Եվ սկսեց ուտել առաջն ընկած դմակը։
— Ի՞նչ ես անում, [ընկեր] աղվես.
Չէ՞ որ էսօր մեծ պաս է ձեզ։
Իսկ Աղվեսը հանգիստ ուտում,
Եվ ուտում էր և խըրատում։
290
— Դըմակն երբեք պաս չի, ո՜վ Գել,
Պասն էդ է, որ վիզդ է ընկել։
Եվ էսօրից, եթե ապրես,
Ինձնից խըրատ լինի թող քեզ.
Եթե երբեք դըմակ ճարվի
295
Ու Աղվեսը հըրաժարվի,
Ասի՝ պաս եմ, լի եմ, կամ կուշտ,
Մի փորձանք կա տակին անշուշտ.
Լա՜վ իմացիր,
Ըզգուշ կացիր…
300
— Վա՜յ անհոգի.
. . . . . . . . . . .
Դըրա համա՞ր հեռու կացար,
Դըրա համա՞ր սուրբ ձևացար.
— Այո՛, այո՛, դըրա համար։
305
Եվ լսի՛ր ինձ, պարո՛ն հիմար
Էսօրվանից, եթե ապրես,
Ինձնից խըրատ լինի թող քեզ.
Եթե երբեք տեսնես դու բաց
Մի անտառում հարդ կա թափած
310
Ու վըրեն էլ մի գեր դըմակ,
Գիտցի՛ր— չար բան կա դրա տակ։
Էսպես տեղում հարդն ի՞նչ ունի.
