Հարդը հարդ է ու կըլինի
Կամ մարագում, կամ ախոռում,
315
Ոչ թե թափած խոր անտառում,
Ու դըմակն էլ իրեն կարգին
Կըլնի տիրոջ տան թարեքին,
Կամ ոչխարի վըրից կախված,
Ոչ թե էստեղ` հարդում թաղված։
320
Ինչ էլ լինի՝ դըմակն, ահա,
Ե՛վ համով է, և՛ փորին շահ.
Լինի հարդում
Թե թակարդում—
Պետք է հանել մի հընարքով,
325
Քեզ պես տըխմար մեկի ձեռքով…
Մինչ Աղվեսը հանդարտ ուտում,
Եվ ուտում էր, և խըրատում՝
Սարի ուսից լուսը բացվեց,
Հանդ ու անտառ [կյանքով] լըցվեց,
330
Հազար-հազար կանչ, ձեն ու ձուն.
Մին էլ տեսան էլ մարդ, էլ շուն
Վեր են կացել,
Իրար անցել
Ու գալիս են մոտիկ գյուղից։
335
Աղվեսն ելավ իր երկյուղից,
Դարձավ Գիլին վերջին անգամ.
— Լըսի՛ր, ասավ, Գել բարեկամ.
Էսօրվանից, եթե ապրես,
Ինձնից խըրատ լինի թող քեզ։
340
. . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . .
Ասավ՝ կըրունկն արավ Գիլիս,
345
Ո՞ւր եք, սարեր, ձեզ եմ գալիս։
— Աղվես ախպե՜ր, Աղվես ախպե՜ր,
Գոնե ծոցիդ էն թուղթը բեր,
