Սիզիֆն ու Պրոմ<եթեոսը> զրույց էին անում․
Սիզիֆ
Բախտավո՞ր է քո ցեղը։
Պրոմ.
Օ՜, ո՛չ. անբախտ է իմ ցեղը։
Սիզիֆ
Նա էլ է քարեր շպրտում ղեպի բարձր։
Պրոմ.
5
Քարերից էլ վատ։ Նա յուր մտքերն է ձգում դեպի բարձր, իսկ այն՝ մտքերն գլորվում են ցած․ նա բարձր է ձգում յուր կամքը, և կամքը գլորվում է ցած, նա բարձր է ձգում յուր հոգին, և հոգին գլորվում է ցած։
Սիզիֆ
Եվ չի՞ հոգնում։
Պրոմ.
10
Չի հոգնում։
Սիզիֆ
Ուրեմն նրանք մարդիկ չեն, նրանք հսկաներ են։
Արձագանք
Հսկանե՜ր…
