Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ2.djvu/422

Այս էջը հաստատված է
«ՍԵՎԱԳԻՐ ԱՐՁԱԿ ՀԱՏՎԱԾՆԵՐ»

Դու չարչի ես — քեզ հետ կարելի է խոսել անկեղծ — թագավորի
հետ՝ չէ․ քեզանից էլ հո չենք ծածկելու մեր սիրտը։

Խոջից լսելով գաղտնիքը որ սուտ է ասել, խաբել, բռնում
է անցնող քահանային — թե ինչու են այդպես ասել — երբ
քահանան ասում է, որ թագ<ավորին> չի կարելի անկեղծ
խոսք ասել (թագավորը երբեք ճշմարիտ խոսք չի լսել)—
զարկում է նաջախով — գոռում է կատաղած և հայտնվում է
չարչու շորի տակից շահը, մռնչում է կատաղի—ճշմարիտ—
անկեղծ խոսք էր լսել։ (Դրանից առաջ եկավ էն աղետը, որ
քաշեց հայ ազգը)։

Ա ինքնագրի մշակման պատկերը




Վերնագիր՝
«Անկեղծ խոսքն ու [խանը]



թագավորը»։

1 ա
Հե՜յ, լավ մանրո՜ւնք
բ
—Հե՜յ, լավ մանրո՜ւք,
5 ա
Դե՜ դուրս թռեք,
բ
Հա՜վ, ձո՜ւ բերեք,
6 ա
Եկե՜ք, առե՜ք,
բ
Առե՜ք,տարե՜ք,
12-14 ա
Անցնում էր չարչին [բեռը շալակած]

Չարչի՞ն․․․[ո՞վ ասավ]․․․ [թշշալով]

ինչպես վիշապ օձ

բ
Անցնում էր չարչին էն թափառական

Չարչի՞ն․․․ սո՜ւս․․․ըզգո՜շ...ինչպես

վիշապ օձ


Անցնում էր ծպտյալ Շահ-Աբաս արքան:
գ
Իբրև թե չարչի մի թափառական,

Չարչու կերպ մըտած, ինչպես վիշապ

օձ,