1894
«ՄԵՌԱՎ ԻՄ ՄՈՒՍԱՆ․․․ ՍԱԿԱՎ ԺԱՄԱՆԱԿ»
(էջ 239)
Ինքնագիր
1
Մեռավ իմ մուզան․․․սակավ ժամանակ
3-5
Ծաղկունքըս ընկան, ջահերս հանգան,
Խավարչտին գիշեր, ինչպես գերեզման։
Ցավից, տանջանքից հոգան իմ
սըրտում
9 ա
Բայց իմ սենեկում–կար մի ժամանակ
Բայց իմ սենեկում երկար ժամանակ
23
Ակնակիր գիշեր, ինչպես գերեզման։
Հհ
2-9
Նա լուսավորվեց օրերըս միայնակ․
Թափեցին ծաղիկներս, կրակներս
հանգան,
Մութն է գիշերըս, ինչպես գերեզման։
Ցավից, հուզմունքից հոգնած իմ
սրտում
Զուր եմ ես բուժիչ ձայներ պտըրտում․
Ճըմլած է առաթուր պսակս հոտավետ
Կռվում եմ աներգ, տրտմում եմ աներգ։
Բայց՝ առաջ միջումն իմ հեգ սենեկի
12-13
Գլխիս կըբացվիր լույսերի ծովում,
Կըձգվեր հեռու լճակն արծաթի,
Կըփայլեր շըքեղ պալատ սյունազարդ։
Կըբարձրացնեին ծոցում կապույտի
Սուր ժանիքները լեռներ ձյունապատ․․․
Իսկ արդ–մենակ եմ․ դատարկ ու
մութը,
Խորթացած անկյունս աչքիս է նայում,
Որպես սև թռչուն իմ լուսամուտը
