Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ2.djvu/486

Այս էջը հաստատված է

Ու անվերջ ալիքը ալիքին ճնշում է

բթում (հրում)

Ու երբեք չի կամենում հատնել

<1 անընթ.>

Կարծես ծովը դեռ էլի մի ծով է ուզում

ծնել։

Սակայն վերջապես վայրի ուժը նորում

է

Ու սիպտակ փրփուրի միջից սև
Մի հորանջող ճեղքած ցած է բացում
Անհատակ կարծես մինչև դժոխքի տեղը
ա Եվ երևում են [աղմկոտ] ալիքները
բ Եվ տեսնում ես ետ եկող ալիքները

քաշում են ցած

Դեպի որոտքող ձագարը։
Այժմ արագ նախքան ինքը նորից ետ

է գալիս

Երիտասարդը հանձնում է իրեն

աստծուն

Եվ շուրջը լսվում է սարսափի աղաղակը
Եվ արդեն հորձանքը նրան դեն է սրբել
Ու հանդուգն լուղորդի վրա խորհրդալի

կերպով

Փակվում է ռեխը։ Էլ չի երևում նա
Ու լուռ է լինում ջրի անդունդի վրա,
Միայն խորքում աղմկում է խուլ
Ու դողալով լսում ես բերնե բերան
Մեծսիրտ (սրտոտ) տղա, երթաս բարով
Եվ ավելի ու ավելի խուլ լսում են

ոռնում է

Ու կանգ է առնում լողորդը ահից ու

սարսափած սպասում հոգնած

Ճերմակ փրփուրը պատռելով միջից
Բաց արավ սև֊սև կոկորդը