Ու նրանց ոտքում տուտն ոլորելով
110
Սուրում է փրփրուն Դև-Բեդը* մոլի,
<....> հազար այրերից, ծերպերից
<....> քաջքերը հըտպիտ ձայներով
Ծաղրում ծերուկի գոռոցն ահռելի
<....> հառաչքին արձագանք տալի
Ու խընդում գիժ-գիժ
Վա՜շ֊վի՜շ, վա՜շ-վի՛՛շ…
[Ու նա, մոլեգնած դիվական հուրքից,
Փընչացնում է խոր անդունդի խորքից,
Փրփուր է ցայտում անզուսպ երախով,
120
Խելագար ոստնում քարերի գըլխով,
Ու ոռնում գիժ֊գիժ
Վա՜շ-վի՜շ, վա՜շ֊վի՜շ...
Ճընշում վայրենի զայրույթն ահագին
Անհաշտ քրթմնջում ծառերի տակին։
Իսկ լուսնի շողերն երբ ձորն են մըտնում,
Դողալով խաղում ջըրերի վրա,
Դյութական փայլով գիշերվա մըթնում
Փայլակին տալով ոլորվում է նա]։
Ահռելի ձոր է։ Ամեն բան այնտեղ
130
Եվ կենդանի է, և մութն ու ահեղ։