Իր առյուծ Զորին ոտների տակին,
Ծակած փափախը ականջին թեքած,
20
Թերմաշ յափընջին ուսն ի վեր ձըգած,
Ինչպես լեռների տեր ու թագավոր,
Աչքերն ածում է, Հսկում սար ու ձոր,
Մինչդեռ մընչալով կանաչ արոտում
Գառն ու ոչխարը իր շուրջն են պատում։
Ու իրեն նըման իրեն ընկերներ-
Սարում թե ձորում երեխուց ի վեր,
Աստծու գիշերը գալիս են հանդեն,
Փետ են հավաքում, վառում են օդեն,
Ծիծաղ ու աղմուկ խառնում են իրար,
30
Ածում են, խաղում, խնդում միալար։
Եվ լուռ ու խաղաղ գիշերվա պահուն
Լեզու է առնում չոբանի շհուն.
Վառում է դարդի տխուր բայաթին,
Գովում է անահ ու մարդ իգիթին,
Մեռնում վաթանի հողին ու քարին,
Սիրավառ կանչում սևաչյա յարին,
Մերթ սարերն ի վեր թռչում ու թնդում,
Մերթ իջնում մարում սըրտի անդընդում։
Խնդում է հանկարծ, փոխում է պարի
40
Ու խաղս են լինում որդիքը սարի.
Ծափ-ծափ, տըղերք, ծափ. որոտում է ծափ,
Կանգնում է տեղից հովիվն հոյակապ
Հաղթ բազուկները տարածում երկար
Վայրենի [նազով] գընում կենդապար։
Արծիվն է, ասես, [որ] կանգնած օդում
____________
24
Սիրած գառները իր շուրջն են պատում։
31
Ու լուռ գիշերվա խաղաղիկ պահուն
33
Վեր քաշում դարդի դարդոտ բայաթին,
41
Ծափ, տըղերք, ծափ, ծափ, որոտում է ծափ,