Բ ինքնագիր
Վերստին կանչեց [հարազատ ձայնով]
Հայրենի երկրի կարոտը անքուն,
Ու փըռեց հոգիս թևերն [հուժկու],
Թռչում է ուրախ, թռչում դեպի տուն,
Ուր որ [հայրենի] օջախի առաջ
Վաղուց.... ըսպասում են ինձ,
Ու ձմռան երկար գիշերը նըստած,
Խոսում են Լոռու հին-հին քաջերից։
_______
1
ա Ահա ինձ կանչեց հարազատ ձայնով
1 տողից հետո՝
Ով սիրտըս ցընցեց նորից <...>
3
Ու հոգիս փռած թևերը հուժկու,
7
Ու գիշերն երկար խոսում են <...>
1-8 տողերի դիմաց, աջ լուսանցքում՝
ա
[Ուր նրանց հըսկա հետքերը դեռ կան,
բ
Ուր այն լավերի շիրիմները կան,
ա
[Ու նրանց] <...> տաճար ու բերդ
բ
Մամռոտած շիրիմ <...>, տաճար ու բերդ
ա
Որ մանուկ օրից է հեքիաթի նըման
բ
Որ մանուկ օրից խոսել են այնքան,
ա
[Զրույց են արել] մատաղ հոգուս հետ]։
բ
Խոսել են այնքան մատաղ հոգուս հետ