Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/369

Այս էջը հաստատված է

Եվ անմահության կամ գոնե կյանքին
Ես հավատալով հույս էի որոնում,
80 Մեր անցյալ կյանքը երազ էր թվում,
Իսկ ներկան-ինչ որ այժմ էր կատարվում՝
Շարունակություն-սոսկալի տխուր։
Եվ ես երկյուղով, մտքիս միջին լուռ
Աղոթում էի, որ շուտով անցնի,
Կամ ասում էի-քընած կըլինի...
< . . . . . . . . . . . . . >
Մի տեղ մի անգամ այդպես է եղել.
Մեկին տարել են, ուզել են թաղել,
Կենդանացել է փոսումը հանկարծ,
90 Պատմել է, թե պառկած դագաղում
Բոլորն զգում էր-բոլորն իմանում,
Միայն խոսալ, շարժվել չէր կարողանում։
Այս բանն ինձ համար մի հույս էր դարձել,
Եվ սկսում էի ես ևս կարծել-
Նա էլ էր նույնպես ննջում կենդանի...
Եվ մի՞թե այսպես մեռել կըլինի,
Գույնը դեռ տեղը, մարմինը դեռ տաք,
Ինչպես մի խաղաղ քնած հրեշտակ։

IV-<V>


Բայց հանկարծ տունս դագաղ ներս բերին,
100 Այս չնչին հույսս էլ ընդմիշտ հանգըցրին.

__________
77-78 տողերի միջև`
[Բայց նա շնչասսպառ]-
82 Նորա տխրալի շարունակություն
82 տողից հետո՝
ա [Իմ անցյալը թվում էր մի տխուր երազ]-
բ [Իմ անցյալ կյանքը թվում էր մի երազ]-
  [Իսկ ներկան՝ նորա տխուր շարունակությունը].
98-90 Փոսումը հանկարծ կենդանացել է,
Եվ <...> [ինքը] դագաղում
95-96 [Որ] նա էլ էր քնած-ննջում կենդանի...
Եվ մի՞թե այնպես մեռել կըլինի,