Ես էլ պաշարված այսպիսի հավատով,
Չըկարողացա գիշերը քնել,
Նրա հոգին էր, կարծեցի, եկել,
Այնպես շտապով իմաց էր անում,
Թե արթնացել է նա գերեզմանում,
150
Յուր գերեզմանում, նեղլիկ դագաղում,
Ձեռքերն ածում է, ահից կատաղում-
Զգում է արդեն որտեղ է ընկած,
Ահա գիտակցության ահից զարհուրած։
Մի անգամ հեռու, օտարության մեջ,
Գիշերվա խաղաղ, հանգստյան ժամին,
Տեսնեմ դառնալի մեկը տնքում է,
Բայց ինձ ծանոթ է տնքոցի ձայնը.
Տեսնեմ-իմ մայրը-անկողնիս կողքին,
Աչքը, ինձ վերա` տնքում տխրագին,
160
Ես սարսափից փշաքաղած ձեռքս տարածեցի-
Բայց չըկարացի բռնել-
