Գիտե՞ս ով է այն... ճերմակ աղավնին,
Որ այնպես ուրախ թռչում է, գալիս
Շողալով ցերեկվան արևի շողերի միջին...
Լուռ֊լուռ նըստում է, ինձ նայում֊տխրում,
Մընչում է այնպես աղու, կաթոգին,
Թռչում է-գընում, ջինջ օդում ճախրում,
Գընում է այնտեղ... ետ գալի կըրկին…
Իսկ գիշերն երբոր մենակ ու անքուն
[Ես] միտք [եմ] անում,
60
Գալիս է թաքուն նա իր աշխարհից
Ու պատմում է ինձ, պատմում միալար,
Ինչպես տակավին դեռ սիրում է ինձ,
Ինչպես վըշտանում, լալիս ինձ համար...
Գալիս է <1 անընթ.> նա ինձ հայտնելու,
Թե ապրում է անվախճան,
Գերերջանիկ, մեզնից հեռու
Անմեռ հոգի գերբնական։
-Արի՛ ինձ հետ, իմ թշվառ,
Ես քեզ տանեմ մի աշխարհ,
70
Ուր չըկա ցավ, անջատում,
Ու սերն անվե՜րջ, անհատնո՜ւմ...
Արի թըռիր <1 անընթ.>
50 և 51 տողերի միջև՝
ա Բայց գիտես գաղտնիքը... [որ նա չի մեռել]...
բ Բայց գիտես գաղտնիքն... [որ նա չի մեռել]...
[Նա ո՜ղջ-կենդանի ապրում է դեռ էլ]...
51-52 Գիտե՞ս ով է նա... ճերմակ աղավնին,
Որ այնպես ուրախ ցոլում է, գալիս
53
տողից հետո`
[Գիտե՞ս ով է նա]...
54-57 տողերում օժանդակ բայերը անցյալից դարձրել է ներկա։
59-64 տողերում՝ նույնը։
62-63 Թե ոնց տակավին դեռ սիրում է ինձ,
Ու միշտ վշտանում, լալիս ինձ համար...
72
տողից հետո քաշված գծիկի տակ՝
«Զարմանք, քանի տարի է անցել այն օրից»։
