<...> Եվ բանը վերջն այնտեղ հասավ,
Որ գըրեցի մեծիս պարսավ։
290
Այստեղից էլ ես դուրս եկա,
Շուտով հայտնի կանտոր ընկա։
Ինչ անմիտ բան է, նայեցեք, խնդրեմ,
Այս տեսակ բաներ ես էլ կըգրեմ.
370
Կըդնեմ մի շուն, կըհանգեմ մի տուն,
Ահա քեզ եղավ՝ բանաստեղծություն։
Հենց նոր դուրս եկած այս խակ տղան էլ
Գըլխից այստեսակ բաներ է հանել...
Սա՞ է լինելու պոետը ազգի,
Որ իմ ճաշակին չի գալիս իսկի...»
Ու վեր կացան
Ողջ միաբան-
Ի ծնե անմիտ,
Խավարամիտ,
Հառաջադեմ,
Ես ի՜նչ գիտեմ,
Տըգետ
Ու գետ...
Ծաղրատեղ դարձա
Ու էլ չըպըրծա,
Թեև ընկերներս իրանց երգերում
Բարկանում էին, սպառնում գրում.
«Լո՛ւռ կացեք խոզեր, ագռավներ, շներ...»
Եվ ուրիշ տեսակ շատ թունդ-թունդ բաներ...»
380
Եվ բանը մինչև այնտեղը հասավ,
Որ մի խմբագիր վերջապես ասավ՝
Թողեք, պարոններ, ի սեր Աստըծու,
Բանաստեղծ չի դա, այլ լոկ տիրացու,
Եվ ոչ միայն ինքը, իրան մեծերն էլ,
Իրանք էլ են խենթ, իրանց գործերն էլ.
Որ չեն ճանաչում մեծերին ազգի,
Որոնք չունեն խիղճ, բայց ունեն ոսկի...
Արածդ հիմա հասկանո՞ւմ ես դու,
