Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/63

Այս էջը հաստատված է

Սպասում է նա,
120 Թե երբ կերևա
Երկնակամարից
Արևը նորից։
— Ա՛խ, շուտո՛վ բացվիր,
Արև կենսաձիր․
Գուրգուրիր կրկին
Արևածաղկին։
Հեռացար և դու
Անհայտ սիրատու.
Բոցոտ հայացքով
130 Լցրիր կըրակով
Սիրտս վշտահար
Եվ քեզ հետ տարար
Ուշքս ու միտքս․․․
Մթնեց երկինքս․
Ես էլ ծաղկի պես
Սպասում եմ քեզ․―
Ահա շվարած
Գլուխս ծռած,
Ես էլ եմ նայում,
140 Քո ճամփեն պահում․
Ծագի՜ր դու նաև,
Իմ հոգուս արև»։

VI

Գիշերվա մթնում նեղ լուսամուտից
Երևում է լույսն աղոտ լամպարի․
Յուր անձուկ խցում նստած է հանգիստ
Ժիր վերակացուն հին սրբավայրի։
Կծղել են երկայն մազ ու միրուքը
Այն խստակրոն ծեր վանականի,
Հանգել են աչքերն, և հեգ ծերուկը
150 Չունի երեսին մի գիծ կենդանի։

57