Սպասում է նա,
120
Թե երբ կերևա
Երկնակամարից
Արևը նորից։
— Ա՛խ, շուտո՛վ բացվիր,
Արև կենսաձիր․
Գուրգուրիր կրկին
Արևածաղկին։
Հեռացար և դու
Անհայտ սիրատու.
Բոցոտ հայացքով
130
Լցրիր կըրակով
Սիրտս վշտահար
Եվ քեզ հետ տարար
Ուշքս ու միտքս․․․
Մթնեց երկինքս․
Ես էլ ծաղկի պես
Սպասում եմ քեզ․―
Ահա շվարած
Գլուխս ծռած,
Ես էլ եմ նայում,
140
Քո ճամփեն պահում․
Ծագի՜ր դու նաև,
Իմ հոգուս արև»։
VI
Գիշերվա մթնում նեղ լուսամուտից
Երևում է լույսն աղոտ լամպարի․
Յուր անձուկ խցում նստած է հանգիստ
Ժիր վերակացուն հին սրբավայրի։
Կծղել են երկայն մազ ու միրուքը
Այն խստակրոն ծեր վանականի,
Հանգել են աչքերն, և հեգ ծերուկը
150
Չունի երեսին մի գիծ կենդանի։
