Վանահայրը (ընդհատելով)
Այո՛, տեր աստված աշխարքին, որդյակ,
Ապրելու համար տվել է օրենք,
Եվ մենք սրբությամբ, ինչպես օրինակ,
Այն օրենքները պիտի կատարենք։
Աբեղան
Կատարենք, հայր սուրբ… ապա, երբ որ կա
Խնդրում եմ տիրոջ այն սուրբ օրենքով,
Որով ապրում են մարդիկը նորա,
Նաև մարդկային իմ իրավունքով…
Վանահայրը (ընդհատելով)
180
Էլ ի՞նչ իրավունք… դու պաշտոնյա ես,
Մի սպասավոր աստըծո տանը,
Պիտի տաճարի սեղանին նայես,
Աղոթես, ճգնես․ այս է քո բանը․
Եվ դրա համար չես մնալ անմաս―
Բոլորի վարձը այնտեղ կըստանաս։
Աբեղան
Ես ծառայում եմ, և իմ պաշտոնում,
Տեսնում ես, ահա, պակասավոր չեմ,
Երկնքի վարձը չեմ արհամարհում,
Բայց մի՞թե երկրում ես պիտի կորչեմ…
Վանահայրը
190
Մի մազ չի կորչիլ գլխիդ մազերից.
Մի՛ սնուցանիր սրտումդ կասկած։
